Czy to, co widzimy ma jakikolwiek sens, znaczenie, logikę? Dla niektórych to pytanie może wydawać się banalne lub głupie, lecz gdy skupimy naszą uwagę na tym, co nas otacza, w naszej głowie pojawiają się kolejne nurtujące nas pytania.

Krajobrazy, które widzimy - dla jednych pozostają obojętne, ale gdyby się nad tym dłużej zastanowić, kryją w sobie coś, co wywołuje w nas wiele emocji - zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Codziennie w drodze do szkoły, wracając z niej, czy będąc na spacerze, moim oczom ukazują się piękne widoki, które wywołują w mojej głowie tysiące myśli oraz wpływają na to, co czuję. Najbardziej moje oczy cieszą zachody słońca i przy nich "tracę poczucie czasu". Ich piękno mnie zachwyca, i to one dają poczucie ukojenia, bezpieczeństwa, spokoju.

Nieraz pojawiają się także te przygnębiające odczucia, jak smutek czy tęsknota. Często  napotkane obrazy przypominają mi o bliskich osobach, które odeszły i jest mi smutno. Jednak ta nostalgia nie trwa długo, bo patrząc w niebo, czuję jak mnie powoli ogarnia spokój i ukojenie.

Uwielbiam spędzać czas na zewnątrz, a zwłaszcza wtedy, kiedy mogę podziwiać to piękno malowane na niebie. Najczęściej wpatrując się w niebo myślę o tym, że nasze życie jest naprawdę wspaniałe, ale tego nie doceniamy i nie dostrzegamy, będąc na co dzień w biegu. Wszystko co nas otacza: piękno natury, zachwycające pejzaże i miejsca, są przecież wartościowe, ale nie zdajemy sobie z tego sprawy. Czas na ziemi, który też jest cenny, w zaskakującym tempie upływa - czy go tracę i na co? Czy dobrze wykorzystuję? Rzadko chyba zdarza się, że pomyślimy, ile cennego czasu tracimy "z głową w telefonach". A przecież życie jest nam dane tylko raz i powinniśmy je dobrze wykorzystać. Media społecznościowe, które pochłaniają nasz czas, są dla nas często ważniejsze od naszej  rodziny czy piękna natury. Wolimy zamknąć się w pomieszczeniu i używać smartfona, zamiast cieszyć się czasem z bliskimi. Czy tego kiedyś nie pożałujemy?

Wielu z nas przejmuje się swoim wyglądem, porównuje się do innych, dąży do bycia perfekcyjnym, zazdrości innym osobom tego co mają, a przecież każdy z nas jest wartościowy i mądry na swój sposób. Porównywanie się do kogoś nie przyniesie nam nic dobrego, wręcz przeciwnie. Dlatego powinniśmy się zaakceptować takimi jakimi jesteśmy, cieszyć naszym życiem i starać myśleć się pozytywnie każdego dnia. Na co dzień między ludźmi zdarza się, że dochodzi do kłótni, czasem są to sprzeczki o drobne rzeczy. Niestety zbyt często wolimy postawić na swoim i pozostawić sytuację nierozwiązaną zamiast dojść do porozumienia. Z biegiem czasu zdajemy sobie sprawę, że jednak nie było potrzeby konfliktu i warto było się dogadać, ale nie zawsze mamy szansę  odwrotu. Czujemy wtedy wyrzuty sumienia, chcielibyśmy żeby to się nie wydarzyło, czujemy się niekomfortowo. Polecam wtedy spojrzeć w niebo i zastanowić się nad dalszą drogą. To na pewno nie będzie stracony czas.

Czy opinia innych powinna kierować naszymi decyzjami i wyborami? Nie! Ale niestety często przejmujemy się opinią innych i tym co mogą pomyśleć o nas inni. Zamiast wykorzystać swój potencjał i działać, obawiamy się spotkania z krytyką lub poniżeniem, nie wierząc we własne siły. Uważam, że powinniśmy zaakceptować to, że są i będą osoby, które będą „podcinać nasze skrzydła”. Warto jednak realizować swoje marzenia, iść własną drogą życia patrząc w niebo i nie żałować niczego pod koniec swoich dni.

W zachodach słońca zawsze widzę spokój, piękno, radość, akceptację i nadzieję. Przypominają mi one, że świat ma w sobie coś niesamowitego. Zachody dają mi poczucie pewności, że wszystko ma swój czas i trzeba doceniać to, co jest teraz. Czuję wtedy wdzięczność za to, co mnie otacza, i że mogę to widzieć choćby przez chwilę i cieszę się, że piękno natury umacnia mnie w codziennym życiu.

Zagłosuj na pracę klikając w poniższy link:

Refleksja nad życiem