– Świętując dziś jubileusz stulecia naszej parafii, patrzymy na nią właśnie jako wspólnotę rodzinną Jezusa, w której On znajduje pełnię miłości, gościnę i w której my także, powiązani z Nim więzami nadprzyrodzonymi, czujemy się bezpieczni i kochani przez Niego – mówił przewodniczący uroczystościom biskup tarnowski Andrzej Jeż. Parafia to dom, który łączy, wychowuje i ocala. Kaznodzieja przywołał przykład ewangelicznej Betanii – domu Marty, Marii i Łazarza – miejsca, do którego Jezus wracał, by odnaleźć odpoczynek wśród przyjaciół. Miejsca pełnego zaufania, modlitwy, przyjaźni, otwartości, domowej atmosfery.

– Ich dom był miejscem modlitwy i relacji. I również Dom Boży w Rudzie, wybudowany sto lat temu, sprawia, że nasze własne domy, te stare i nowe, mają głębszy sens, niż tylko dawać schronienie mieszkańcom – kontynuował. Parafia w Rudzie, podkreślał biskup, jest domem, w którym dokonuje się nasze zbawienie. To tutaj uczymy się miłości do Boga i drugiego człowieka, tu odnajdujemy sens, znaczenie, godność i piękno życia.

Kiedyś parafia w Rudzie należała do wspólnoty w Przecławiu, będąc jej częścią. Ponad 100 lat temu właściciel miejscowych dóbr Szymon Kostórkiewicz, człowiek wielkiego serca, wrażliwości, społecznik, z motywów typowych dla ziemiaństwa końca XIX wieku – połączenia głębokiej religijności katolickiej z poczuciem społecznej odpowiedzialności za lokalną społeczność, zdecydował się ufundować miejscowy kościół. Do pomysłu przystąpiła gromada w 1917 roku.

- W lipcu 1919 roku poświęcono świątynię i odprawiono pierwszą Mszę św. w święto Matki Boskiej Szkaplerznej. Pięć lat później zakupiono dzwony i przybył do wsi ks. Jan Zachara, który zabiegał o utworzenie parafii. Stało się to w maju 1925 roku. Dwa tygodnie później abp Leon Wałęga konsekrował świątynię pw. Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel – opowiada Ewelina Maroń, parafianka, pełniąca równie ważną społecznie funkcję przewodniczącej Rady Miasta w Radomyślu Wielkim. Ruda właśnie położona jest między dwoma miasteczkami, wspomnianym Radomyślem Wielkim i Przecławiem. W dalszym ciągu „daleko od szosy”, choć przecinają się pod kościołem dwie powiatowe drogi.

- Pamiętam, jak było dawniej, kiedy byłem dzieckiem, zaraz po wojnie. Wszyscy byli rolnikami, mieli jakieś gospodarstwa, byli w podobnej sytuacji. Wiedli życie skromne i proste. Dzieciom czas upływał między kościołem, szkołą i domem rodzinnym, gdzie zawsze było coś do zrobienia, na przykład pasanie baranów. Podobny do mieszkańców był proboszcz ks. Franciszek Drozd, który był dla mnie wzorem prostych cnót – mówi ks. prał. Stanisław Dziekan, emerytowany proboszcz z Barcic, który śmieje się, że zawsze stara się na uroczystościach w Rudzie być, bo proboszcz może wtedy powiedzieć, że wszyscy księża rodacy przyjechali na uroczystości. Jest na razie jedynym kapłanem rodakiem z Rudy.

Dziś życie wygląda inaczej. Szeroko przez pryzmat gminy widzi to choćby Agnieszka Machnik, burmistrz Radomyśla Wielkiego. – W Rudzie mieszkam od 1998 roku. Jest inaczej niż kiedyś. Dziś rolników jest kilku, ale za to powstały firmy i jest ich nie tak mało. Wieś i parafia są dość duże. W szkole mamy 150 dzieci i to nie jest mała szkoła, a przyrost naturalny jest dodatni, więc ludzi w parafii przybywa. Więc coś musi być, skoro ludzie chcą tu żyć. To jest naprawdę piękna wieś, piękna parafia, z ludźmi, którym zależy na swojej codzienności, ale myślę też, że i wieczności – przekonuje pani burmistrz.

Ksiądz Piotr Golemo duszpasterzuje tu dopiero od roku. – Ale sądzę, że duszpastersko udaje się ludzi zaprosić do parafii. W roku jubileuszowym odnowiliśmy na przykład praktykę pierwszych piątków miesiąca i ponad 90 osób regularnie podejmuje spowiedź i Komunię w ten dzień. Przed jubileuszem odprawiliśmy misje święte i gorliwie parafianie z nich korzystali. Jubileusz jest dla nas czasem duchowej odnowy – mówi duszpasterz.

Ta duchowa odnowa dokonuje się także przez odkrycie serca parafian, co było ich udziałem w czasie misji, kiedy nie tylko słuchali nauk, ale i świadectw, które ich poruszyły. – Były wzruszenia, były łzy, ale dobre, które prowadzą do odnowy. Takie doświadczenia budują wspólnotę, właśnie jak dom, w którym jedno pokolenie przekazuje drugiemu najcenniejszy skarb: wiarę – przyznaje Agnieszka Machnik.

Marian Dziekan, były, wieloletni sołtys, na życie parafii patrzy przez pryzmat pokoleń. – Ona kiedyś i dziś ma się nieźle. Zawsze było coś do zrobienia, duchowo i materialnie. To się udawało, bo ludzie w jednej i drugiej materii chcą się angażować, poczuwają się. Dla nich to jest ważne miejsce – takie jedno, wspólne, centralne serce wsi – mówi. A to ważne, bo Ruda jest rozległa, ma wiele rejonów, przysiółków, więc naturalna tendencja jest do atomizacji. Parafia zaś scala wspólnotę.

– Wiele wydarzyło się przez te 100 lat w naszej wspólnocie. Bóg sam najlepiej wie, ile dobra i łaski tu się dokonało – podkreślał ksiądz Piotr Golemo, proboszcz parafii. Mówi, że odpust i jubileusz to czas dziękczynienia, ale i patrzenia w przyszłość. – Wierzymy, że korzenie są ważne, ale równie ważne jest to, dokąd zmierzamy. Chcemy kontynuować nasze dzieło z odwagą, ale też wrażliwością na znaki czasu. Młode pokolenie jest dla nas wielką nadzieją – dlatego staramy się ich włączać, dawać im przestrzeń i słuchać ich głosu. Wierzę, że kolejne sto lat może być równie owocne – ma nadzieję Ewelina Maroń.

– Wszystko, co macie w parafii, jest owocem wysiłku, pracy i modlitwy waszej i waszych przodków. Trzeba cenić sobie to wielkie dziedzictwo, troszczyć się o nie i myśleć o tym, żeby zostało ono podjęte przez kolejne pokolenia – przypominał w czasie kazania biskup Andrzej Jeż. Zwracał uwagę, że są miejsca w Europie, gdzie kościoły zamienia się w magazyny. – A w Rudzie, nie największa parafia, nie największy kościół, ale wypełniony do granic i żywy. To znaczy, że wiecie, czym jest wspólnota i że chcecie ją chronić – komentował piękny obrazek, kiedy świątynia wypełniła się wiernymi po brzegi, a drugie tyle wiernych otaczało zabytkowy kościół.

Parafia w Rudzie to bez wątpienia więcej niż adres duszpasterski. To dom, który pamięta i obejmuje. Dom, w którym zbierają się pokolenia. Dom, który nie pyta o wiek ani status, tylko zaprasza. Dom, który nieustannie potrzebuje troski, ale odwdzięcza się pokojem, ważnym poczuciem przynależności i przekazem wiary.

Więcej w numerze 31. "Gościa Tarnowskiego" na 3 sierpnia.