Kiedy w 1348 r. król Kazimierz Wielki lokował Piwniczną, Łomnica stanowiła z nią organiczną całość i należała do ustanowionej tamże parafii. Jak to jednak drzewiej bywało, mieszkańcy wsi należących do parafii mieli i daleko, i trudno ze względu na górzysty teren. Tak też było w Łomnicy, gdzie na początku XX w. gromadzono się na modlitwie przy małej kapliczce z obrazem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Choć do parafialnej świątyni w Piwnicznej wierni z Łomnicy mieli daleko, to do Pana Jezusa całkiem blisko, wszak Jego Serce to samo centrum chrześcijaństwa. Łomnica, nie odbiega w tym względzie od innych miejscowości, sprawę budowy większej kaplicy wzięła w swoje ręce, a dokładniej wójta Jana Gumulaka i rady gminy. Pomysł poparł piwniczański proboszcz ks. Jan Dagnan i w latach 1911–1913 postawiono w Łomnicy murowaną kaplicę. Pieniądze dali łomniczanie i Kuria Diecezjalna w Tarnowie. Pierwszą Mszę św. odprawił w nowej kaplicy ks. Dagnan 26 grudnia 1915 r. On też poświęcił świątynię. Przez 4 lata dojeżdżali do niej księża z Piwnicznej raz w miesiącu. W 1919 r. na nowo zbudowanej plebanii zamieszkał na stałe ks. Adam Frąckiewicz. „Na stałe” okazało się jednak krótkotrwałe, bo w 1925 r. zastąpił go ks. Jan Superson, który z dniem 10 maja został pierwszym proboszczem nowo erygowanej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Łomnicy-Zdroju. Aktu dokonał bp Leon Wałęga. W ten sposób beskidzka wspólnota dołączyła do kilkudziesięciu innych, wówczas powołanych do istnienia biskupimi dekretami.