73 tysiące Mszy św. przejdź do galerii

Ten tekst czytasz w całości za darmo w ramach promocji. Chcesz mieć stały dostęp do wszystkich treści? Kup subskrypcję na www.subskrypcja.gosc.pl

Bp Grzegorz Tomasz Ziegler 15 maja 1825 roku konsekrował nowo wybudowany kościół parafialny pw. Narodzenia NMP w Tymbarku. Była to kolejna, po Zakliczynie i Szczepanowie, świątynia, którą konsekrował ówczesny biskup tyniecki (tarnowskim stał się dopiero od 1826 roku - przyp. red.).

Trudno orzec, która to już świątynia w historii Tymbarku. W 1349 roku był on wsią królewską, a swoją nazwę zawdzięczał niemieckim osadnikom (Tymbark to inaczej Tannenberg, czyli Jodłowa Góra). Król uposażył w tym czasie parafię i drewniany kościół pw. Narodzenia NMP. Miastem stał się Tymbark w 1353 roku.

Akta wizytacyjne z końca XVI wieku podają, że drewniana świątynia miała trzy ołtarze i trzy dzwony. Kiedy w 1824 roku ukończono budowę nowego kościoła, zbudowanego powyżej starego, ten rozebrano, a na jego miejscu postawiono na pamiątkę drewnianą kapliczkę.

Prawdopodobnie na tym miejscu stoi dzisiaj kaplica grobowa rodu Myszkowskich, zbudowana pod koniec XIX wieku.

  Kaplica grobowa rodu Myszkowskich - zbudowana na miejscu drewnianego kościoła. ks. Zbigniew Wielgosz /Foto Gość

Zatem od 1825 roku tymbarscy parafianie uczestniczyli już w Mszach św. i nabożeństwach w nowym kościele. Gdyby tylko jedna Eucharystia była w nim codziennie celebrowana, uzbierałoby się ich 73 tysiące.

Budowniczym kościoła był ks. Jan Danek, który postawił obok świątyni także plebanię. Świątynia była wówczas jednonawowa, z krótkim prostokątnie zakończonym prezbiterium, niewielką zakrystią i dodatkowym pomieszczeniem.

Obecnie istniejąca świątynia to efekt wielu późniejszych prac. W 1857 roku wykonano hełm wieży, w 1896 roku zbudowano zakrystię z piętrem i wieżyczkę na sygnaturkę, a w 1925 roku w środku pojawiło się pozorne sklepienie.

  Zewnętrzna bryła kościoła. ks. Zbigniew Wielgosz /Foto Gość

Kościół zmienił jednak najbardziej swoją bryłę za proboszczowania ks. Józefa Leśniaka. Było to w 1988 roku. Do nawy głównej zostały wówczas dobudowane dwie nawy boczne. - Uważam tę decyzję, by powiększyć kościół, za wielkie dokonanie ks. Leśniaka. Byłem wtedy jeszcze chłopcem, ale pamiętam, jak wielki był odzew parafian, zaproszonych przez proboszcza do pomocy przy budowie. Ks. Leśniak martwił się, że zajmie to wiele czasu, a udało się zrealizować inwestycję bardzo szybko - wspomina ks. prał. Tomasz Atłas, pochodzący z tymbarskiej parafii.  

Świątynia w nawie głównej jest ozdobiona trzema ołtarzami. W ołtarzu głównym znajduje się obraz przedstawiający św. Annę trzymającą na rękach maleńką Maryję, obok stoi św. Joachim. Dziadków Pana Jezusa i jego przyszłą matkę otaczają aniołowie. Obraz namalował w 1891 roku Ferdynand Olesiński z Nowego Sącza.

  Ołtarz główny. Obraz rodziny św. Joachima i Anny z małą Maryją. Autorem dzieła jest Ferdynand Olesiński. ks. Zbigniew Wielgosz /Foto Gość

W ołtarzu bocznym z prawej strony znajduje się obraz św. Jana Pawła II, a poniżej stoi figura Najświętszego Serca Pana Jezusa. Z kolei w lewym ołtarzu bocznym można zobaczyć obraz przedstawiający Maryję z Dzieciątkiem Jezus i św. Anną. Blisko tego ołtarza usytuowano ambonę z XIX wieku.

Podczas renowacji okazało się - jak mówi ks. prał. Jan Banach, proboszcz parafii - że ołtarze boczne są starsze od kościoła i pochodzą ze starej świątyni.

W kościele znajdują się też przedmioty pamiętające starą drewnianą świątynię. Najbardziej widocznym z nich jest kamienna chrzcielnica tuż przy prezbiterium. Kościół posiada też dzwon z 1556 roku.

W ostatnim czasie kościół w Tymbarku przechodzi gruntowny remont. Renowacji poddano m.in. ołtarz główny, ołtarze boczne i ambonę.

  Odnowione wnętrze świątyni. ks. Zbigniew Wielgosz /Foto Gość

W niedzielę 26 października poświęcił je bp Andrzej Jeż, który przewodniczył Mszy św. jubileuszowej z okazji 200. rocznicy konsekracji tymbarskiego kościoła.

W homilii zaznaczył, że choć wygląd zewnętrzny kościoła jest miernikiem żywotności wspólnoty parafialnej i jej poczucia odpowiedzialności za dziedzictwo przodków, to jednak najpiękniejszą ozdobą świątyni są sami parafianie, biorący aktywny udział w Eucharystii, nabożeństwach, budujący wspólnotę parafialną poprzez swoją modlitwę, zasłuchanie w słowo Boże, przyjmowane sakramenty i podejmowane dzieła miłosierdzia.

Posłuchaj fragmentu homilii:

200 lat konsekracji kościoła w Tymbarku - frag. homilii
Gość Tarnowski

Tu warto zaznaczyć, że od 1998 roku tymbarską wspólnotę parafialną cementuje wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Nawet w niedzielę, co tylko po jubileuszowej Sumie, grupa wiernych zgromadziła się na modlitwie w bocznej nawie, gdzie trwa adoracja. - To drugi ważny dla naszej parafii moment, podkreślający jej duchowe oblicze, wzmacniający wiarę i pogłębiający relację z Panem Jezusem - dopowiada ks. Atłas, który jeszcze jako diakon miał ten zaszczyt, by zanieść po raz pierwszy monstrancję do kaplicy adoracji.

Skoncentrowanie na Eucharystii i kulcie z nią związanym podkreślał w słowie powitania Józef Zoń z rady parafialnej.

- Od 200 lat w tym kościele tworzymy wspólnotę, w której przekazujemy sobie znak pokoju, wypowiadamy dobre, budujące nas wszystkich słowa. Jakże dzisiaj brakuje tego w naszym podzielonym społeczeństwie - mówił przedstawiciel parafii, wskazując, że miejscowa wspólnota jest cząstką Polski, wspólnoty narodowej, której zwornikiem są wiara w Boga i miłość do Matki Bożej.

Posłuchaj przemówienia:

200 lat konsekracji kościoła w Tymbarku - słowo świeckich
Gość Tarnowski

Na jubileuszową Sumę przybyło bardzo wiele osób, w tym rodzin z małymi dziećmi. To budujący obraz wielopokoleniowej wspólnoty, w której można się też włączyć w życie parafii poprzez udział w działalności apostolskiej i modlitewnej różnych grup.

Od 25 lat integracyjnym przedszkolem parafialnym opiekują się siostry nazaretanki. Podczas jubileuszu wspomniano, że i one świętują 150-lecie istnienia.

Jubileuszowa modlitwa w kościele zwieńczyła cały rok dziękczynienia za świątynię parafialną. - Skupiliśmy się w tym czasie nie tylko na odnawianiu tego, co materialne, ale również na wzmacnianiu żywej wspólnoty - podkreśla ks. Banach, zapraszając swoich parafian do dalszej aktywności.