Weronika Pałach (1879–1945), gospodarząca z bratem Stanisławem na kilkuhektarowym gospodarstwie w Mokrzyskach, żyła nadzieją, że kiedyś jej dom stanie się przystanią dla sióstr zakonnych, które zajmą się religijnym wychowaniem dzieci i młodzieży. Miała nawet sen, że w jej domu będzie celebrowana Msza św. Jej marzenia spełniły się w 1943 roku, kiedy to do Mokrzysk przyjechały z Ostrowca Szlacheckiego (parafia Rzezawa) siostry franciszkanki Rodziny Maryi, uciekinierki z Kresów, zajętych przez Sowietów. Siostry zamieszkały w domu Weroniki (nazywanej w Mokrzyskach Werusią) i tam już zostały, choć dzisiaj po gospodarstwie nie ma już śladu. Weronika nie dożyła pierwszej Mszy św., która została odprawiona w jednej z izb jej domu, zamienionej na zakonną kaplicę. Było to bowiem już w latach 50. XX wieku. Nie zobaczyła też początków budowy kaplicy, którą razem z mieszkańcami Mokrzysk rozpoczęła s. Katarzyna Przybytniak, obecna we wsi od 1960 roku. Kaplica, w tajemnicy przed władzami, była budowana jako… stodoła. Kiedy jednak komuniści dowiedzieli się, że przeznaczenie wznoszonego budynku ma być inne, chcieli go zburzyć. Siostry i mokrzyszczanie obronili jednak swoje dzieło, choć s. Katarzyna przypłaciła to zdrowiem, nadszarpniętym w czasie przesłuchań. Władze zamknęły budowę, zabroniły siostrom prowadzić ochronkę, a nawet zabrały im ziemię podarowaną przez Weronikę Pałach (część odzyskano później w zamian za parafialną działkę w Szczepanowie, którą również wzięła sobie władza). To był bardzo trudny czas dla sióstr i ich towarzyszy niedoli. Ich nadzieja na dokończenie dzieła jednak nie umarła.