W 30. rocznicę śmierci s. Otylii Sachy siostry józefitki zorganizowały w swoim domu zakonnym w Tarnowie sesję poświęconą jej misji i życiu, zatytułowaną „Wielbiłam, kochałam, wynagradzałam”. Jeden z prelegentów, ks. infułat Adam Kokoszka, mówił o tym, że mało który święty został przez Boga obdarzony tyloma nadzwyczajnymi darami co s. Otylia Sacha. Zafascynowany lekturą dwóch książek o niej, autorstwa s. Stefanii Jaworskiej, przekonywał, że słowo „fascynacja” właściwie jest za małe, by po ich przeczytaniu oddać swoje zauroczenie życiem i duchowością s. Otylii. Był pełny podziwu dla jej zrodzonego w dzieciństwie pragnienia świętości, bogactwa wewnętrznych przeżyć, charyzmatu kontemplacji, zażyłości i całkowitego zanurzenia się w Sercu Bożym, co warto zauważyć – nie tylko data prowadzonych przez nią pierwszych zapisów słów, jakie kieruje do niej Pan Jezus, pokrywa się z datą spisywania „Dzienniczka” przez s. Faustynę, ale i ich klimat jest bardzo podobny. Mało tego, Jezus mówił s. Otylii o s. Faustynie. Ta wyjątkowa józefitka miała także zdolność przenikania dusz ludzkich, wizje przyszłości, rozmawiała z duszami zmarłych, odczuwała fizycznie obecność szatana, który bał się jej modlitwy.