Izraelici zamiast zaufać Bogu w trudnościach buntują się przeciwko Niemu. Zachowanie Hebrajczyków zostało wyrażone przy pomocy hebrajskiego terminu rîb (wym. riw), często używanego w kontekście prawniczym na oznaczenie prowadzenia sprawy sądowej, natomiast w analizowanym fragmencie, gdzie występuje wraz z przyimkiem ‘im, opisuje działanie skierowane przeciwko komuś o charakterze sporu, czy kłótni. Właśnie przy użyciu tej hebrajskiej frazy (rîb + ‘im) biblijny narrator wprowadza do epizodu opowiadającego o Izraelitach, którzy weszli w konflikt z Mojżeszem z powodu braku wody na pustyni. To wydarzenie rozegrało się w miejscu o nazwie: „Massa i Meriba”, o czym informuje siedemnasty rozdział Księgi Wyjścia (Wj 17,7), albo „Wody Meriba”, jak podaje dwudziesty rozdział Księgi Liczb (Lb 20,13). W jednym i drugim przypadku „Meriba” (hebr. m^erîbā(h)), która pochodzi od hebrajskiego terminu rîb, oznacza „miejsce kłótni”. Ponieważ buntujący się Izraelici wystąpili przeciw Mojżeszowi i Aaronowi, obydwaj przywódcy narodu wybranego zwrócili się o pomoc do Boga:

„Mojżesz i Aaron opuścili zgromadzenie i skierowali się ku wejściu do Namiotu Spotkania. Tam upadli na twarz i wówczas ukazała się im chwała PANA. PAN przemówił do Mojżesza: Weź laskę, a następnie z bratem Aaronem zgromadź wszystkich Izraelitów. Przemów w ich obecności do skały, a ona wyda z siebie wodę. W ten sposób wyprowadzisz wodę ze skały i ugasisz pragnienie ludu oraz bydła” (Lb 20,6-8).