W drodze od Kadesz do równin Moabu

Księga Liczb podaje, że Bóg odpowiadając na modlitwę braci, którzy „padli na twarz” (Lb 20,6), polecił Mojżeszowi, aby najpierw wziął „laskę”, potem wraz z Aaronem zgromadził wszystkich Izraelitów, a następnie w obecności całej wspólnoty przemówił do skały, by wypłynęła z niej woda gasząca pragnienie ludzi i zwierząt. Chociaż hebrajski termin oznaczający „laskę”, którą Bóg nakazał zabrać Mojżeszowi, został poprzedzony rodzajnikiem (hebr. hammaṭṭe(h)), to jednak trudno jednoznacznie zidentyfikować, czy jest to laska należąca do Aarona, która złożona wcześniej w Namiocie Spotkania „wypuściła pączki, zakwitła i wydała dojrzałe migdały” (Lb 17,23), potwierdzając tym samym pierwsze miejsce pokolenia Lewiego wśród wszystkich plemion Izraela oraz wyłączną przynależność urzędu kapłańskiego do Aarona oraz jego synów, czy też chodzi o laskę stanowiącą własność Mojżesza, którą uderzył wody Nilu, powodując ich niezdatność do picia, sprowadzając pierwszą plagę na Egipt (Wj 7,17.20), a później użył jej na pustyni, kiedy wyprowadził ze skały wodę zdatną do picia (Wj 17,5-6). Chociaż rabiniczna tradycja wskazuje, że była to raczej laska Mojżesza, to jednak nie wyklucza, że mogła nią być „różdżka” Aarona. Zgodnie z logiką hebrajskiego tekstu Księgi Liczb, Mojżesz „zabrał laskę sprzed oblicza PANA” (Lb 20,9), co wyraźnie wskazywałoby na laskę Aarona, umieszczoną tam przez jego brata, właśnie „przed PANEM” w Namiocie Spotkania (Lb 17,22.24-25). Księga Wyjścia przekazuje, że Mojżesz miał uderzyć tą laską w skałę, by wypłynęła z niej woda (Wj 17,6), natomiast Księga Liczb nie podaje żadnych szczegółowych instrukcji co do użycia tego przedmiotu. Możliwe, że w tym przypadku trzymana przez Mojżesza laska miała bardziej służyć jako widzialny znak jego władzy niż coś, czym powinna zostać uderzona skała. Ważne jest, aby zwrócić uwagę, że przywódca narodu wybranego miał mówić do skały w „obecności wszystkich Izraelitów” (dosłownie: „na ich oczach”; heb. l^e҅ênêhem). Kiedy Bóg osądził postawę Mojżesza i Aarona za to, w jaki sposób wypełnili Jego polecenie, zarzucił im, że nie potrafili zawierzyć Mu tak, by okazać Jego świętość „wobec Izraelitów” (dosłownie: „na oczach synów Izraela”; hebr. l^e҅ênê b^enê jiśrā’ēl) (Lb 20,12). Słowa, które Bóg skierował do Mojżesza:

„Przemów w ich obecności do skały, a ona wyda z siebie wodę. W ten sposób wyprowadzisz wodę ze skały i ugasisz pragnienie ludu oraz bydła” (Lb 20,8) wyraźnie wskazują, że był on wybranym przez Boga narzędziem, przez które miał się dokonać cud wydobycia wody ze skały, by zaspokoić pragnienie całej izraelskiej społeczności. Stąd też, wypowiedź Mojżesza, zanim pojawiła się woda, brzmiąca: