Chcemy przyjrzeć się bliżej trzeciej wyprawie misyjnej Pawła Apostoła.

Kończąc drugą wyprawę misyjną Paweł, jak czytamy w Dz, dotarł do Cezarei Nadmorskiej, jakiś czas spędził w Jerozolimie, aż zatrzymał się w Antiochii Syryjskiej (Dz 18,22). Była to najprawdopodobniej jesień 51 roku. W Antiocheńskiej wspólnocie Paweł spędził zimę, ale gdy tylko rozpoczęła się wiosna 52 roku wyruszył na następną wyprawę, którą nazywamy trzecią wyprawą misyjną apostoła, a trwała ona cztery lata, do wiosny 56 roku.

Możemy powiedzieć, że Apostoł Paweł nie mógł doczekać się tego, aby znów spotkać się ze wspólnotami, które założył.

To jest właśnie dla tej wyprawy najbardziej charakterystyczne, że ma ona charakter chrześcijański, dzisiejszym językiem możemy powiedzieć, duszpasterski. Paweł skupia się w niej przede wszystkim na tych, którzy już są chrześcijanami i potrzebują wsparcia, umocnienia, ukierunkowania. Wyraźnie tę Pawłową intencję wskazuje św. Łukasz, gdy o początkach tej misji pisze, że Paweł po pobycie w Antiochii "wyruszył, aby obejść kolejno krainę galacką i Frygię, umacniając wszystkich uczniów" (Dz 18,23).