Czy w temacie wiary Ewangelia św. Marka łączy się z księgami Starego Testamentu?

Jeżeli chcemy zrozumieć znaczenie wiary w Nowym Testamencie, musimy sięgnąć do ksiąg Starego Testamentu.

W Ewangeliach, podobnie jak w księgach Starego Testamentu, temat wiary jest sprawą zasadniczą. Według nich na Boży plan zbawienia, który wciąż się realizuje, człowiek powinien odpowiedzieć wiarą.

Wierzyć w życiu codziennym oznacza zaakceptować to, co ktoś mówi, np. nauczyciel, i okazać mu zaufanie, gdyż uznajemy jego kompetencje. Uznajemy go za godnego wiary i dlatego przyjmujemy, że to, co mówi, jest prawdziwe. Dzięki temu ubogacamy się wewnętrznie.

Podobnie jest w dziedzinie religijnej. Termin wiara w Biblii jest pokrewny słowu zaufanie. Mieści w sobie dwa aspekty: uznanie autorytetu objawiającego się Boga i przylgnięcie do Niego oraz przyjęcie przez wierzącego prawdy, którą On objawia.

Nie można ograniczać wiary jedynie do uczucia, ani nie można kłaść nacisku jedynie na aspekt intelektualny, tj. na przylgnięcie do objawionych prawd. Takie przylgnięcie może się bowiem dokonać dzięki całkowitemu i absolutnemu zaufaniu Bogu. Bóg nie wzywa człowieka do wiary jedynie w tym celu, aby ubogacić jego wiedzę i sprostować jego błędne poglądy, ale aby doprowadzić go do swej miłości i zbawienia.[1]

Treścią wiary w Nowym Testamencie, podobnie jak w Starym Testamencie, są prawdy objawione. Bóg, w Jezusie i poprzez Jezusa, objawia siebie i swe plany zbawcze. W dalszym ciągu pozostaje On tajemnicą, gdyż nie jest w pełni osiągalny dla ludzkiego rozumu. Nawet po objawieniu człowiek nie może Go w pełni zrozumieć.

Bóg objawiał swój zbawczy plan w różnych okolicznościach. Działo się to stopniowo w ciągu wieków poprzedzających nadejście Jezusa. Ale w sposób najdoskonalszy objawienie dokonało się w Jezusie, w zbawczych czynach Jego życia, męki, śmierci i zmartwychwstania oraz w Jego słowach.[2]