Pierwsze słowa, które – według Ewangelii św. Mateusza – Jezus wypowiedział w czasie publicznej działalności, są niezwykle ważne: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie (Mt 4,17). Jest to streszczenie całego Jego nauczania, które sprowadza się do głoszenia prawdy o królestwie Bożym i wezwania do nawrócenia, czyli przemiany życia.

W ten sposób Jezus włączył się w wiarę Izraela. Treścią tej wiary był Bóg Stwórca oraz Pan dziejów, który wybrał Izraela i objawiał się mu w różnych wydarzeniach. Dzięki temu doświadczeniu Izraelici poznawali Boga i dostrzegali Jego zbawcze działanie.

Naród wybrany w swej historii i w swej codzienności odkrywał stale na nowo prawdę Bożego wybrania, Bożej bliskości i Bożego zbawienia. Wielkie dzieła Boga, dokonane w historii na korzyść ludu wybranego, głoszone zwłaszcza w liturgii, domagają się odpowiedzi w postaci modlitwy dziękczynnej oraz w postawie życiowej.

Jezus objawiał także Boga. Mówił o Nim jako o stworzycielu świata i człowieka (Mt 19,4-8) i że z tego względu zasługuje na tytuł Pana nieba i ziemi (Mt 11,2-5). Jego panowanie Chrystus przedstawiał w obrazach, które występują w Starym Testamencie.

Judaizm czasów Jezusa podkreślał dystans między Bogiem a światem. Przesadnie akcentował to, co teologicznie nazywa się transcendencją Boga. Wyrażał to w różny sposób. Twierdził: Bóg mieszka w trzecim lub siódmym niebie, tron Jego otaczają niezliczone rzesze aniołów, którzy są pośrednikami między niedostępnym Bogiem a światem.

Z przyjściem Jezusa na świat sytuacja uległa jednak radykalnej zmianie. W Nim objawił się Bóg, który jest z nami (por. Mt 1,23), czyli Bóg niezwykle bliski człowiekowi. Jezus zbliża Boga do ludzi. Przezwycięża doprowadzony do skrajności dystans. Czyni to w bardzo różny sposób.