Tydzień temu rozważaliśmy świadectwa Starego Testamentu o obecności i działaniu Ducha Bożego. Przedmiotem naszych dociekań była stwórcza aktywność Ducha Bożego, przedstawiona w symbolicznych obrazach „wiatru” i „tchnienia”, a więc pojęć, które do pewnego stopnia przybliżaj znaczenie hebrajskiego słowa „ruach”, jakim teksty Starego Testamentu określają Ducha Bożego. Czy w takim razie to jedyny przejaw działania Ducha Bożego, jaki można dostrzec na kartach Starego Testamentu?

Inny aspekt dynamizmu Ducha Bożego, obecny w pismach Starego Testamentu, urzeczywistnia się w przekazywaniu i udzielaniu przez Boga będącego Duchem swego Ducha stworzeniom. Przede wszystkim, jak już zostało powiedziane w kontekście stwórczej aktywności Ducha Bożego, Bóg obdarza swoim Duchem, jako darem życia, wszystkie istoty żywe, które istnieją i żyją tylko dzięki otrzymanemu od Niego życiodajnemu pierwiastkowi (hebr. rû^aḥ ḥajjîm – Rdz 6,17; 7,15). Starotestamentowi hagiografowie mówiąc o udzielaniu Ducha Bożego całemu stworzeniu wyróżniają człowieka – uprzywilejowaną przez Boga istotę, którą Stwórca darzy w wyjątkowy sposób swym Duchem. Człowiek otrzymuje bogactwo Ducha Bożego, stanowiące absolutną własność Boga, jako niezasłużony dar. To sam Stwórca obdarza swym Duchem, kogo chce, kiedy chce oraz decyduje o tym, w jaki sposób przekaże ten dar człowiekowi. Natchnieni autorzy Starego Testamentu pokazują, że dar Ducha Bożego otrzymują zarówno wybrane osoby, jak i wspólnoty. Dzięki temu wyjątkowemu oddziaływaniu Ducha Bożego ludzie zostają uzdolnieni do wykonywania pewnych funkcji i zadań, by z pożytkiem służyć innym, zwłaszcza wspólnocie narodu wybranego, a w ten sposób prawdziwie urzeczywistniać Boży plan w historii zbawienia.