Kapłaństwo Starego Testamentu

Stary Testament ukazuje kapłanów jako osoby przeznaczone do pełnienia kultu Bożego, których podstawowym powołaniem było kapłańskie pośrednictwo między Bogiem a wybranym przez Niego ludem. Hebrajski termin określający kapłana brzmi kōhēn, a czasownik zbudowany na bazie tych samych spółgłosek k-h-n (uformowany w hebrajskiej koniugacji Piʽel) oznacza „pełnienie funkcji kapłańskich” („posługiwać jako kapłan”). Lektura Księgi Kapłańskiej ukazuje kapłana w funkcji „mostu”, który umożliwia kontakt człowieka z Bogiem, gdyż jest jednocześnie przedstawicielem Boga wobec ludzi i ludzi wobec Boga. Najważniejszym zadaniem kapłanów było sprawowanie ofiarniczego kultu, który służył ludziom w odnajdywaniu pojednania i komunii życia z Bogiem, zwłaszcza w sytuacji naruszenia tej życiodajnej więzi przez grzech. Stąd też przynależność do stanu kapłańskiego zobowiązywała do troski o wysoki poziom świętości we wszystkich dziedzinach życia, co było możliwe dzięki posłuszeństwu Bożym nakazom. Tylko kapłan słuchający Boga mógł właściwie nauczać powierzonych sobie ludzi oraz przewodniczyć liturgicznym czynnościom, ułatwiającym człowiekowi zbliżenie się do Boga.