Paweł korzysta z prawa obywatela Rzymu już po raz drugi.

Pierwszy raz stało się tak w momencie aresztowania Pawła w Jerozolimskiej Świątyni. Choć posiadał rzymskie obywatelstwo, żołnierze rzymscy - nie zdając sobie z tego sprawy - chcieli go ubiczować w celu wydobycia zeznań (Dz 22,23). Rzymskie prawo zabraniało jednak biczowania i nakładania więzów obywatelowi rzymskiemu. Paweł chcąc uniknąć biczowania wyznaje, że jest od urodzenia rzymskim obywatelem (Dz 22,27). Po raz drugi Paweł odwołuje się do przysługującego mu prawa gdy musiał ratować się przed groźbą śmierci z ręki Żydów. Tym razem chodziło o prawo odwołania się do wyroku Cezara.

Jaki był bliższy kontekst tego Pawłowego odwołania?

Pawłowi groziła śmierć, którą poprzysięgła mu grupa żydowskich radykałów (Dz 23,12nn). Jak już wcześniej powiedzieliśmy, Paweł został aresztowany w świątyni, gdyż został oskarżony przez Żydów o profanację tego świętego miejsca. Wtedy ratują go Rzymianie. Gdy zaś Paweł następnego dnia stanął przed Sanhedrynem, a jego sprawa nie wyjaśniła się ponieważ w czasie wystąpienia Pawła przed Wysoką Radą doszło do kłótni pomiędzy faryzeuszami a saduceuszami, pewna grupa mężczyzn postanawia Pawła zabić. Święty Łukasz tak to relacjonuje: "Kiedy nastał dzień, Żydzi zebrali się i zobowiązali się pod klątwą, że nie będą ani jeść, ani pić, dopóki nie zabiją Pawła. Ponad czterdziestu mężów złożyło tę przysięgę. Udali się oni do arcykapłanów i starszych i powiedzieli: «Zobowiązaliśmy się pod klątwą, że nic nie weźmiemy do ust, dopóki nie zabijemy Pawła. Teraz wy, razem z Sanhedrynem, przekonajcie trybuna, aby go do was sprowadził pod pozorem dokładniejszego zbadania jego sprawy, a my jesteśmy gotowi go zabić, zanim dojdzie»" (Dz 23,12-15).