Jaką symbolikę widziano w „Niewieście obleczonej w słońce”?

W ciągu wieków egzegeci dawali różne odpowiedzi na to pytanie, kim jest „Niewiasta obleczona w słońce”?

Kiedyś bardzo rozpowszechniona była interpretacja wyłącznie mariologiczna. Według niej w 12. rozdziale Apokalipsy św. Jana chodzi o Maryję rodzącą Chrystusa. Do jej zwolenników należy wielu wybitnych egzegetów.[3] W Polsce propagatorem tego poglądu był ks. Seweryn Kowalski.[4] Jego zdaniem: „Najświętsza Maryja Panna jest bezspornie prototypem owej niewiasty obleczonej w słońce wizji Janowej”. Dalej pisze, że także niewiasta z Księgi Rodzaju „uważana jest niemal powszechnie za Matkę Chrystusową.

Interpretacja ta posiada pewne uzasadnienie. Niewiasta „porodziła Syna – Mężczyznę, który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną” (Ap 12,5). Narodzenie Dziecka jest więc opisane słowami wziętymi z psalmu mesjańskiego (Ps 2,9). A w takim razie chodzi o historycznego Mesjasza osobowego i Jego Matkę.

Wiele szczegółów 12. rozdziału Apokalipsy św. Jana przypomina Ewę – niewiastę z Rdz 3,15, o której jest powiedziane, że nastanie nieprzyjaźń między kusicielem a jej potomek odniesie zwycięstwo.

Dziecko Niewiasty zostaje uniesione „do Boga i do Jego tronu” (Ap 12,5). Mamy tutaj wyraźną aluzję do zmartwychwstania i wniebowstąpienia. Dziecko zostaje uniesione do Boga i do Jego tronu – przeniesione do sfery boskiej, dzięki temu Mesjasz uchodzi przed mocą szatańską. Zatem nieprzyjaźń, zapowiedziana w Księdze Rodzaju (Rdz 3,15), spełnia się i osiąga punkt kulminacyjny: zmartwychwstanie Chrystusa (porwany do Boga) rozpoczyna klęskę Szatana.