Przejdźmy teraz do kolejnego proroctwa, którego fragment mogliśmy usłyszeć w temacie dzisiejszego wykładu: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna...ˮ (Iz 7,14).

To słynne słowa Izajasza − postaci wyjątkowej wśród starotestamentalnych proroków. Do tego stopnia, że w tradycji chrześcijańskiej bywa on nazywany „ewangelistą i apostołem Starego Testamentuˮ (św. Hieronim), a to za sprawą licznych odniesień i aluzji do jego nauczania i wypowiedzi o charakterze mesjańskim, jakie można znaleźć w Nowym Testamencie[18].

Najbardziej znaczące dla rozwoju myśli mesjańskiej proroctwa Izajasza występują w tzw. „Księdze Emmanuelaˮ, obejmującej Iz 6−12. „Księga Emmanuelaˮ składa się z trzech sekcji, z których pierwsza opisuje jego narodziny (Iz 7), druga ukazuje radość towarzyszącą jego pojawieniu się na świecie (Iz 9,1-6), zaś trzecia przedstawia jego rządy w królestwie pokoju
(Iz 11,1-9)[19]. Wszystkie te wypowiedzi pochodzą z końca ósmego wieku przed Chrystusem: historycznym tłem pierwszych dwóch jest wojna syro-efraimska (lata 734-732 przed Chr.), natomiast trzecia pochodzi najprawdopodobniej z czasu najazdu Sennacheryba (a więc z roku 701 przed Chr.)[20].