Drugim elementem tego przemówienia, który wskazuje wyraźnie na zamiar porównania Jezusa z Mojżeszem, jest formalna wzmianka o przykazaniach Dekalogu. Św. Mateusz dosłownie cytuje piąte (Mt 5,21-26) i szóste przykazanie (Mt 5,33-37). Na Synaju Mojżesz otrzymał od Boga przykazania (Mt 20,1-21) i ogłosił je ludowi. Na górze błogosławieństw Jezus promulguje i interpretuje te same przykazania. Jednak jako nowy Mojżesz przewyższa wielkością i godnością twórcę narodu wybranego.

Szczególnie ulubionym przez św. Mateusza tytułem jest określenie Jezusa jako nauczyciela. Chrystus jako nauczyciel w sposobie nauczania i postawie zewnętrznej przystosował się do stylu rabinów żydowskich swego czasu. Było to jednak tylko podobieństwo zewnętrzne. Wewnętrzna treść Jego nauczania różniła się od doktryny nauczycieli żydowskich.

Św. Mateusz podkreśla to bardzo umiejętnie i mocno. Uczniowie i tłumy wpadają w podziw, słuchając Mistrza z Nazaretu. Ewangelista wyjaśnia to w następujący sposób: „Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie tak jak ich uczeni w Piśmie” (Mt 7,29). Władza ta wynikała ze szczególnego związku z Ojcem. Był bowiem nie tylko prorokiem, ale również Synem i dlatego mógł mówić, opierając się na własnym autorytecie. Z naciskiem podkreślał: „A Ja wam powiadam” (Mt 5,22.27.34.39.44). Autorytatywnie interpretował  prawo Boże (np. Mt 5,21-26), ucząc przekraczać struktury spetryfikowanej religii, w której żyli współcześni Mu ludzie (Mt 23,1-36) i wreszcie objawiał tajemnice Boga i wymagania Jego woli. Jako Syn Boży jest szczególnym Nauczycielem, który może stawiać uczniom nadzwyczajne wymagania: „A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi” (Mt 23,8).