Jakie zatem konsekwencje płyną z faktu, że Bóg obdarował człowieka „duchem”, którego wyraża hebrajski termin „ruach”?

Starotestamentowi autorzy uczą, że dar ducha (hebr. rû^aḥ), dzięki któremu możliwe było życie w sensie biologicznym (hebr. n^ešāmā(h)) pochodzi od samego Boga i do Boga należy: „Duch (hebr. rû^aḥ) Boga mnie stworzył, ożywiło mnie tchnienie (hebr. n^ešāmā(h)) Wszechmocnego” (Hi 33,4). Człowiek obdarowany przez Boga duchem po prostu żył, odczuwając głód (Prz 27,7), pragnienie (Jr 31,25), będąc zdolnym do uczuć i pożądań (Pwt 2,20; 21,14). Dzięki temu, że człowiek miał w sobie ducha życia (hebr. rû^aḥ ḥajjîm) mógł mówić o życiu swego ducha, który stanowił centrum jego osobowego życia, gdzie skupiała się cała sfera uczuć, a także zdolność kierowania nimi. Zgodnie z przekonaniem natchnionych autorów Starego Testamentu człowiek dzięki darowi ducha (hebr. rû^aḥ) żyje jako istota myśląca, wolna, która potrafi podejmować decyzje (Rdz 41,38), co z kolei absolutnie odróżnia go od zwierząt.