Jak rozumieć wyrażone w przytoczonym fragmencie uczucie nienawiści, jakie narasta w psalmiście do wrogów Boga?

W przytoczonym tekście (ww. 21-22) aż czterokrotnie wyartykułowano stan i postawę „nienawiści”, wyrażone w terminach utworzonych na bazie hebrajskiego czasownika śānē’, który znaczy „nienawidzić”. W tym radykalnym wyznaniu psalmisty termin „nienawiść” służy przede wszystkim manifestacji jego radykalnego sprzeciwu wobec zła i tych, którzy dopuszczają się wszelkiej nieprawości. Uzewnętrznienie w tak absolutnej formie nienawiści, wypełniającej emocjonalny stan autora psalmu, pozwala w sposób bardzo jednoznaczny opisać zdecydowaną postawę wiernego Bogu człowieka wobec wszelkich postaci bałwochwalstwa, stanowiącego przecież ogromną przeszkodę w realizacji życia zgodnego z Bożym zamysłem. Trzeba także dodać, że bezkompromisowa postawa psalmisty stanowi wezwanie i przykład dla wszystkich wierzących, by w swoim życiu ze zdecydowaniem opowiadali się po stronie Boga. Ojcowie Kościoła wyjaśniali w tym kontekście, że stan „nienawiści” dotyczy przede wszystkim zła obecnego w człowieku, a nie samego grzesznika, którego Bóg nieustannie wzywa do nawrócenia. W zakończeniu swojej modlitwy psalmista pokornie prosi Boga, by osądził także jego serce, pomagając mu w ten sposób osiągnąć życie wieczne.