Czy w ten sposób psalmista znowu nawiązuje do tematyki „wiedzy” Boga, tym razem w kontekście stworzenia człowieka?

Bardzo ważne wyznanie psalmisty mówiące o wszechwiedzy Boga, który zna człowieka od pierwszego momentu jego istnienia zostało zawarte w cytowanym już wersecie: „Oczy Twoje widziały, gdy byłem jeszcze w zarodku; w Twej księdze były zapisane wszystkie dni przeznaczone dla mnie, gdy jeszcze żaden z nich nie istniał!” (w. 16). Autor psalmu podkreśla, że wszechwiedzący Bóg przenika początek ludzkiego istnienia, co więcej, towarzyszy życiowej drodze człowieka, kształtując jego przyszłość. Jest to możliwe, ponieważ Boża wiedza nie ma granic, a tym samym przed Bogiem nie ma nic ukrytego. Zafascynowany wszechwiedzą Boga psalmista pokornie przyznaje jednocześnie, że Boża rzeczywistość jest absolutnie niedostępna dla człowieka: „Jakże są wspaniałe Twoje myśli, Boże! Jakże ogromna ich liczba! Gdybym chciał je zliczyć, więcej ich niż piasku; kiedy się obudzę, nadal będę z Tobą!” (ww. 17-18). Autor psalmu naucza, że Bóg, który wie o człowieku wszystko od samego początku jego istnienia, jednocześnie wymyka się uproszczonym ludzkim schematom myślenia, pozostając nieuchwytną tajemnicą. Psalmista jednak dostrzega, że nieskończona wielkość Boga wcale nie przytłacza człowieka, ale jest dla niego znakiem stwórczej miłości Ojca niebieskiego, który pochyla się z pełnym zaangażowaniem nad ludzką istotą od pierwszych chwil jej istnienia. Tutaj kończy się pierwsza część Psalmu 139, w której psalmista podkreślał wszechwiedzę i wszechobecność Boga (ww. 1-18).