Upomnienie braterskie jest oznaką wielkiej miłości. Jest możliwe we wspólnocie, gdzie każdy jest przyjmowany ze swoimi ograniczeniami, gdy błądzi – nie jest sądzony, gdy grzeszy – jest rozgrzeszany, gdy gubi się – szukają go, gdy zawinił – przebacza mu się. Stąd też w duchu tradycji Starego Testamentu (zob. Pwt 19,15) św. Mateusz nakazuje, by w przypadku nieskutecznego napomnienia w cztery oczy, poprosić o pomoc innych. Czasami bowiem świadectwo innych sprawia, że nasze napomnienie jest bardziej przekonujące. Co więcej, prosząc na świadków innych, sami poddajemy swoje opinie, swoje zdanie pod weryfikacje. Dzięki świadkom nie tylko napominany może uzyskać pewność swojego niewłaściwego postępowania, ale również napominający – czy też pokrzywdzony, może spojrzeć na siebie przez pryzmat opinii innych ludzi. Dwóch albo trzech świadków w większym stopniu gwarantuje obiektywizm i pozwala by wezwanie było bardziej przekonywujące. Ponadto nie zawsze oskarżyciel musi mieć rację.