Jaką rolę odgrywała „Świątynia Jerozolimska” w Starym Testamencie?

Wzniesiony przez Salomona przybytek na Syjonie odegrał bardzo ważną rolę w duchowym życiu ludu wybranego. Jego okazała i z przepychem ozdobiona budowla miała dla wszystkich charakter znaku wskazującego na zamieszkiwanie Jahwe pośród swego ludu. Izraelici od najdawniejszych czasów wierzyli, że Bóg – choć mieszka w niebie – wybiera sobie jednak różne miejsca, na których chce, by czczono Go w sposób specjalny i na których On w sposób szczególny chce udzielać swego błogosławieństwa. Tym wybranym miejscem jest w sposób wyjątkowy Jerozolima:

„Jahwe bowiem wybrał Syjon,

Na Dom swój go wyznaczył:

«To będzie miejsce mego odpoczynku,

Gdyż postanowiłem, że tutaj zamieszkam!»” (Ps 132,13-14).

Oczywiście, Izraelici byli świadomi tego, że Bóg nie jest niewolniczo związany ze znakiem swej obecności jakim była świątynia. Potwierdza to zresztą sam Salomon w dniu konsekracji wybudowanej przez siebie Świątyni:

„Niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć, a tym mniej ta świątynia, którą zbudowałem!” (1 Krl 8,27).

Niemniej jednak sam Bóg wybrał to miejsce na mieszkanie, mówiąc:

„Tam będzie moje Imię!” (1 Krl 8,29).