Cierpliwość Boga została więc wystawiona na ciężką próbę. Jak zachował się odtrącony Jahwe?

Słuchając przywołanego przed momentem opisu zawartego w księgach prorockich chyba nie mamy już wątpliwości, że Jahwe „znalazł w poślubionej sobie oblubienicy coś odrażającego (por. Pwt 24,1), a zatem spełnione zostały przewidziane w starotestamentowym prawie małżeńskim kryteria uprawniające do wręczenia listu rozwodowego i oddalenia niewiernej małżonki. Zwraca na to uwagę Ezechiel, gdy przywołuje w swym wywodzie spodziewany sprawiedliwy los niewiernej małżonki – czeka ją publiczny osąd, a następnie wobec bezsprzecznej i niebudzącej wątpliwości winy przewidziana prawem kara śmierci poprzez ukamienowanie:

„Dlatego, Nierządnico, słuchaj słowa Pańskiego! (…) Zwołają przeciwko tobie zgromadzenie, ukamienują cię i mieczami poćwiartują na części! Następnie domy twoje spalą w ogniu i wykonają na tobie wyrok na oczach wieli kobiet! Oto tak położę kres twemu nierządowi i już więcej nie będziesz dawała podarków za nierząd!” (Ez 16,35.40-41).

I gdy wydaje się, że sprawa jest już przesądzona, to kolejny raz Pan Bóg nas zaskakuje, oddzielając grzech od grzesznika. Grzech zawsze potępia, ale ocala grzesznika! Dlatego zapowiada:

„położę kres twemu nierządowi”

ale zaraz dodaje:

„i już więcej nie będziesz dawała podarków za nierząd” (Ez 16,41).

Prorok kontynuuje przekazane mu przez Boga przesłanie dla Izraela:

„W ten sposób uśmierzę mój gniew na ciebie! I odstąpi od ciebie moja zapalczywość! Uspokoję się i już więcej nie będę się gniewał!” (Ez 16,42).

Nie obędzie się wprawdzie bez należnej kary:

„Ponieważ nie pamiętałaś o dniach młodości swojej i wszystkimi czynami wzbudzałaś we Mnie gniew, przeto Ja z kolei na twoją głowę sprowadzę skutki twego postępowania – wyrocznia Pana Boga – nie dodasz już zbrodni do wszystkich twych obrzydliwości!” (Ez 16,43),

ale nie pozbawia ona nadziei na szczęśliwe zakończenie.