Tę miłość oblubieńczą – w sposób nieco wyidealizowany – przedstawia także Pieśń nad pieśniami.

Oczywiście! Nie mogło jej zabraknąć podczas dzisiejszego wykładu! Pieśń nad pieśniami stanowi kontynuację prorockiej metafory małżeńskiej. W tradycji prorockiej Jahwe był nazywany „Królem” i „Pasterzem” Izraela (por. np. Iz 40,11; 41,21; 43,15; 44,6; 49,9-10; Ez37,24; 34,23-24). Pieśń te same obrazy stosuje do Oblubieńca, który również nazywany jest „Królem” i „Pasterzem” (Pnp 1,4.12; 1,7; 2,16). Z kolei także z opisem Oblubienicy  łączą się dwa charakterystyczne dla proroków obrazy: winnicy oraz ogrodu (Pnp 1,6; 4,12; por. np. Iz 5,7; Ez 36,35). Utwór opiewa miłość Jahwe do swego wybranego ludu, z którym zawarł przymierza małżeńskie na Synaju. Sugeruje to powtarzające się w refrenach zdanie: „Mój miły jest mój, a ja jestem jego!” (Pnp 2,16; por. 6,3; 7,11), będące liryczną transpozycją znanej ze Starego Testamentu klasycznej formuły przymierza: „Ja będę waszym Bogiem, a wy będziecie moim ludem!” (Pwt 26,17; 29,12; Oz 2,4; Jr 7,23; 11,4; 24,7; 31,32; Ez 34,30; 36,28; 37,23). Ale księga ta różni się także od nauczania proroków tym, że nie wspomina już o niewierności i zdradzie. Tym samym księga ta – przedstawiając pozytywną symbolikę miłości małżeńskiej dwojga ludzi – jest rozwinięciem, pogłębieniem i wzbogaceniem idei prorockich.