Do Jezusa, jak pisze Marek, przyszedł jeszcze jeden chory – był to trędowaty z Kafarnaum.

Ewangelia podkreśli, iż trędowaty sam przyszedł do Jezusa, padł na kolana oraz prosił Go (Mk 1,40). Tak bezpośrednie spotkanie z trędowatym należy uznać za sytuację niezwykłą. Trędowaci bowiem mieli w starożytności status ludzi wyłączonych ze wspólnoty. Trąd był uważany za ten rodzaj nieczystości, który wykluczał ze społeczności i oczywiście z kultu religijnego. W Biblii mianem trądu określano wszelkie choroby skóry. Stwierdzenie zaś, czy ktoś jest rzeczywiście chory na trąd, czy cierpi na jakąś inną chorobę, należało do kapłanów. Prawo określało surowe przepisy obowiązujące trędowatych (Kpł 13).

Trędowaty z Ewangelii św. Marka opuścił jednak miejsce odosobnienia. Nie ostrzegł też Jezusa przed niebezpieczeństwem zaciągnięcia rytualnej nieczystości. Przyszedł do Mistrza, padł przed Nim na kolana i zwrócił się z gorącą prośbą. Wszystko to sprzeciwiało się nakazom Prawa. Zwyciężyła jednak nadzieja na uzdrowienie i wiara w to, że Jezus może tego uzdrowienia dokonać. Dlatego skierował do Niego prośbę: „Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić” (Mk 1,40). Niezwykła była reakcja Jezusa. Na widok cierpienia trędowatego, ale i jego wiary Jezusa „zdjęła litość” (Mk 1,41). Wewnętrzne poruszenie Jezusa nie było tylko znakiem ludzkiej wrażliwości, litości czy słabości, ale znakiem Bożej mocy i miłosierdzia. Stąd też „wyciągnął rękę i dotknął go” (Mk 1,41).

Wyciągnięcie ręki w Biblii zawsze jest znakiem działania Boga lub działania w imieniu Boga (Wj 3,20). Jezus dotknął trędowatego, co było wyraźnym złamaniem nakazów Prawa, gdyż powodowało zaciągnięcie nieczystości rytualnej. Wobec jednak ludzkiego cierpienia Prawo traci jednak zobowiązującą moc. Jezusa dokonuje uzdrowienia: „Chcę, bądź oczyszczony!” (Mk 1,41). Po raz kolejny ujawnia się moc i Boży autorytet. Św. Marek zaznaczy, iż owo uzdrowienie dokonało się natychmiast.