Pan Jezus po swojej męce na Krzyżu ukazywał się swoim uczniom przez 40 dni i mówił o Królestwie Bożym. Teraz też ukazuje się swoim uczniom, dotykając Miłością, gdy są w smutku, cierpiąc z dopuszczenia Bożego atak demonów na swoje ciała, dla dobra ich dusz.
Żeby oczyścić duszę ze zła tam nagromadzonego z całego życia, nie wystarczy pójść do spowiedzi i wyznać swoje grzechy – to dopiero początek do pojednania z Bogiem. Ale trzeba wejść na drogę krzyżową i wziąć swój krzyż i nieść go na duchową górę Syjon (wg św. Jana od Krzyża na górę Karmel po 10 stopniach na szczyt) z codzienną ofiarą Mszy Świętej.
Codzienna Eucharystia jest tym jedynym lekarstwem, które wypala to zło w demonach zebranych do duszy. Biorąc krzyż, należy odstawić wszystkie leki i bez znieczuleń przyjąć ten ból ciała, aby Ogień Ducha Pana Jezusa z Eucharystii, mógł wypalić to zło w demonach, które człowiek sam nazbierał przez popełnione grzechy, lub został nimi obciążony z rodu ojca i matki do 7 pokoleń wstecz.
Codzienna Eucharystia jest konieczna, bo Duch Pana Jezusa w duszy przebywa tylko do świtu (godz. 5 rano) dnia następnego.
Jako świadectwo,: przez wiele lat cierpiałem na wrzody na dwunastnicy (tj. grzechy zdrady Boga), które przeszły na mnie z ojca, zaraz po tym, gdy on został uzdrowiony z tej choroby po wielu latach cierpień, po modlitwie uzdrowienia.
Tzn. gdy byłem w szkole średniej, te demony wywołujące tę chorobę przeszły na mnie i ja zacząłem cierpieć lecząc się lekami, które nic mi nie dawały, na wiosnę i jesień powracały bóle i cierpienia. Dopiero, gdy zacząłem codziennie przyjmować Eucharystię, i pod natchnieniem Ducha Świętego odstawiłem te leki, i przyjąłem w całości ten ból, to po jakiś dwóch miesiącach cierpień i dodatkowego cierpienia od moich bliskich, którzy mi wciąż powtarzali bierz te leki, bo inaczej dostaniesz raka – wyzdrowiałem, popełnione w dawnych pokoleniach zło, zostało odpokutowane – wypalone.
(Ps 107,4) Błądzili na pustyni, na odludziu (u lekarzy, znachorów), do Miasta zamieszkałego (tj. Jeruzalem symbolu zbawionej duszy, tj. żywej świątyni dla Ducha Pana Jezusa i Ducha Św. NMP) nie znaleźli drogi (krzyżowej). Cierpieli głód (Przenajświętszego Ciała P. Jezusa – ich dusze) i pragnienie (Krwi Pańskiej) i ustawało w nich życie.
W swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi (po wejściu na drogę krzyżową; gdy Bóg oczyści dusze do końca, wtedy człowiek nie ma lęku śmierci, umie przyjmować poniżenia, itd).
I powiódł ich prostą drogą (na górę Syjon), tak że doszli do Miasta zamieszkałego (po oczyszczeniu duszy do końca, Intronizując Królewiątka Jezusa i Maryję na zawsze w duszy – zbawienie duszy).
Niech dzięki czynią Panu za Jego miłosierdzie, za Jego cuda dla synów ludzkich.
(Syr 50,28) Szczęśliwy, kto będzie się zajmował tymi rzeczami, a kto włoży je do serca (symbolu duszy), stanie się mądry, a jeśli tak postąpi, we wszystkim sobie poradzi, bo szlakiem jego – Światło Pana (tj. Ducha P. Jezusa symbolu Słońca i Ducha Św. NMP symbolu Księżyca).