Na początku było Słowo

Stało się Ciałem

Aby móc być słyszalnym i poznawalnym, Przedwieczne Słowo przyoblekło się w mowę ludzką, co więcej dokonało się wcielenie – wejście w ciało człowieka: „Słowo ciałem się stało”. Dokonuje się coś, co nie było przewidziane, co jest wręcz niemożliwe.

Podkreślając przyjęcie przez Słowo ciała, autor zaznacza solidarność Słowa z człowiekiem. Ciało bowiem staje się wspólną substancją Odwiecznego Słowa i stworzonego człowieka. Ciało oznacza całego człowieka, a nie tylko jakąś część. Słowo przyjęło zatem całego człowieka. Odwieczne Słowo przyjmuje ograniczoność ciała. A przecież Człowiek jako sarks – ciało, jest oddalony i różny od Boga, występuje w przeciwstawieniu do Boga. Przeciwstawienie polega na tym, że człowiek jest ciałem, a Bóg – duchem (por. Rdz 6,3; Hi 10,4-5). Stąd też prorok Izajasz podkreśli: „Wszelkie ciało to jakby trawa, trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr (duch) Jahwe powieje; słowo Pana trwa na wieki” (Iz 40,6-8; por. Jr 17,5; Ps 56,5; 78,39; 103,24-16).

Ciało oznacza słabość, duch zaś moc. Słabość jest wrodzoną, naturalną cechą ciała, a moc – siła, naturalnym przymiotem ducha. Ciało oznacza przemijalność i śmiertelność. Podczas gdy Bóg jest „Bogiem żywym”. Człowiek jako ciało jest bytem skazanym na śmierć, zniszczenie, zepsucie; jest istotą ginącą: „Wszelkie ciało starzeje się jak odzienie, i to jest odwieczne prawo: na pewno umrzesz” (Syr 17,17).

Według J 1,14, Przedwieczne Słowo Boga jest nieprzemijalne. „Słowo Boga naszego trwa na wieki” (por. Iz 40,8). I to odwieczne Słowo staje się ciałem, czymś podatnym na zniszczenie, poddanym śmierci. Słowo Przedwieczne przyswoiło sobie słabość, niemoc i śmiertelność, która przynależy do cielesności. Czyniąc się widzialnym, dostępnym i wchodząc w solidarność z ludźmi, Słowo przyjęło kondycję bycia „ciałem”. „Absolutny boski byt łączy się z przygodnym bytem ludzkim”[8].

Oto Słowo stało się czymś „ze świata” i ludzkości, widzialne i zmysłowe, ograniczone i fizyczne, przejściowe i przemijalne. Przyjęło narodzenie się, wzrastanie, dojrzewanie i śmierć. Uczestniczy w „stawaniu się” w określonych warunkach i w konkretnym miejscu. Uczestniczy w życiu ludzkim i zmysłowym. Odwieczne Słowo staje się człowiekiem i w ten sposób wchodzi w sposób widzialny w dzieje ludzkości i dzieje Kościoła. Jest to punkt zwrotny w historii zbawienia. Otwiera ludzkości ostateczną możliwość zbawienia. To „historyczne objawienie Boskiego Logosu w ciele dokonuje się ze względu na sytuację rodzaju ludzkiego, który zamknął się przed światłością świecącą w ciemności (w. 5). Teraz więc jeszcze raz zaoferowane zostaje ludziom Boże światło i zbawienie, i to w sposób szczególny i niepowtarzalny, gdyż Logos, który jest światłem i życiem ludzi (w. 4), sam staje się człowiekiem – jako taki mieszka wśród ludzi”[9]. Znamienne jest, iż od tego momentu ewangelista nie wspomina o Słowie. Rozpoczyna się misja Jezusa.