W hebrajskim tekście tego nakazu znajduje się użyte w liczbie mnogiej słowo m^ezûzôt (liczba pojedyncza brzmi m^ezûzā(h)), tłumaczone jako „odrzwia”, które oznacza dla Żydów mały pojemnik wykonany z drewna, metalu lub szkła, zawierający modlitwę „Słuchaj, Izraelu!” (Pwt 6,4-9) oraz wersety Pwt 11,13-21, a następnie umocowany w górnej części prawej strony framugi drzwi. Możliwe, że polecenie przytwierdzenia mezuzy dotyczyło także bram wejściowych do wiosek i miast. W ten sposób Izrael mógł także odpowiadać na wezwanie do wierności i posłuszeństwu jedynemu Bogu Jahwe. Tradycja żydowska wyjaśnia, że wypisanie wskazanych fragmentów Biblii i umieszczenie ich tam, gdzie toczy się zwyczajne życie miało uświęcać te pomieszczenia oraz mobilizować przebywających tam, by w codziennej praktyce wypełniali Bożą wolę. Analizowane fragmenty Księgi Powtórzonego Prawa potwierdzają, że przykazanie miłości Boga jest fundamentem prawa. Stąd też wszystkie przekazane w tym piśmie ustawy i nakazy pełnią funkcję obszernego komentarza do tego najważniejszego przykazania. Posłuszeństwo Bożym przykazaniom jest możliwe, gdy przeżywa się je, jako owoc bliskiej relacji z Bogiem, który umiłował każdego człowieka jako pierwszy. Modlitwa „Ojcze nasz”, której Jezus nauczył swoich uczniów (Mt 6,9-13), stanowi przedłużenie i rozwinięcie starotestamentowej modlitewnej tradycji. To właśnie w tym tekście wierzący w Chrystusa są wezwani, by przyjęli w swoim życiu wolę miłującego ich Ojca niebieskiego, Boga jedynego, uwalniającego człowieka z wszelkich form niewoli. Jezus w swoim nauczaniu w sposób nierozerwalny połączył przykazanie miłości Boga z przykazaniem miłości bliźniego (Mt 22,39-40), a wyzwolenie, jakiego oczekuje człowiek od Boga powiązał trwale z wezwaniem, by proszący w taki sam sposób traktował bliźniego, co znalazło wyraz w słowach: „I daruj nam nasze winy, jak i my darowaliśmy naszym winowajcom” (Mt 6,12).