Tę najważniejszą dla Żydów modlitwę zamykają dwa nakazy. Pierwszy z nich, brzmiący: „Przywiąż je sobie do ręki jako znak i umieść pomiędzy oczami” (Pwt 6,8), został potraktowany w późniejszym czasie przez modlących się Żydów dosłownie, a mianowicie wskazany tekst (Pwt 6,4-9) wraz z kilkoma innymi fragmentami (Wj 13,1-10. 11-16; Pwt 11,13-21) napisany na małym zwoju pergaminowym jest umieszczany w dwóch niewielkich skórzanych pudełeczkach, nazywanych filakteriami (hebr. t^efillîn), z których jedno mocuje się przy pomocy rzemyków do czoła, a drugie do lewego przedramienia podczas modlitwy. W nakazie umieszczenia tekstu „Słuchaj, Izraelu!” w pudełeczku, będącym przedmiotem używanym podczas modlitwy, pojawia się słowo „znak” (hebr. ʼôt) w odniesieniu do tego modlitewnego fragmentu, co sugeruje, że to starotestamentowe wyznanie wiary w jedynego Boga wyraża całe prawo, albo w sensie przenośnym ukazuje Izraela nieustannie wypełniającego Boże przykazania, który w ten sposób staje się „znakiem” świadczącym o swoim posłuszeństwie Bogu. Rabini wyjaśniali, że modlitewne gesty posługujące się filakteriami obejmowały umysł (pudełeczko umieszczone na czole) oraz przestrzeń działania (pudełeczko umieszczone na lewym przedramieniu), co oznacza, że zakładający filakterie pragnie, aby jego myśli i uczynki były podporządkowane Bożej woli. To pierwszy z dwóch nakazów kończących tę najważniejszą żydowską modlitwę. Drugi zawiera polecenie umieszczenia omawianego tekstu (Pwt 6,4-9) na futrynie drzwi wejściowych żydowskiego domu: „Wypisz je na odrzwiach domu i na twoich bramach” (Pwt 6,9).