W grupie ostatnich sześciu przykazań dotyczących relacji z innymi ludźmi można dostrzec dwie wzajemnie powiązane ze sobą serie, gdzie pierwsza, zakazująca naruszania istotnych wymiarów ludzkiego życia, została ujęta w formie krótkich zakazów: „Nie będziesz zabijał. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł” (Pwt 5,17-19), natomiast druga seria, którą tworzą dłuższe sformułowania, podaje najważniejsze przyczyny łamania tych zakazów: „Nie złożysz kłamliwego zeznania przeciwko swojemu bliźniemu. Nie będziesz pożądał zony swojego bliźniego. Nie będziesz pragnął jego domu, jego pola, jego sługi, jego służącej, jego wołu, jego osła ani żadnej rzeczy, która należy do twojego bliźniego” (Pwt 5,20-21). A zatem, kłamstwo, czy fałszywe oskarżenie bliźniego (Pwt 5,20) może doprowadzić do jego śmierci (Pwt 5,17), jak w przypadku bezpodstawnego posądzenia Nabota, właściciela winnicy, o złorzeczenie Bogu i królowi, w wyniku którego został ukamienowany, a jego posiadłość przejął nikczemny władca Izraela Achab i jego żona Izebel (1Krl 21), lub wywołać żądzę zemsty u osoby pomówionej o coś. Pożądanie czyjejś żony (Pwt 5,21) może prowadzić do zdrady małżeńskiej (Pwt 5,18), a pragnienie cudzej własności (Pwt 5,21) może skończyć się kradzieżą (Pwt 5,19). Podsumowując, możemy bez wahania powiedzieć, że Dziesięć przykazań Bożych, przekazanych w tekstach Księgi Wyjścia i Księgi Powtórzonego Prawa, zawiera wskazania etyczne o fundamentalnym znaczeniu, zwłaszcza dla wspólnot Żydów i chrześcijan. Pełny sens Dekalogu objawił Jezus Chrystus, pozostawiając chrześcijanom najważniejszą interpretację Dziesięciu przykazań Bożych, co zostało utrwalone w Kazaniu na Górze (Mt 5,17-48). Apostoł Paweł naucza, że człowiek najdoskonalej wypełnia prawo Boże, kiedy pozostaje wierny Jezusowi, żyjąc przykazaniem miłości Boga i bliźniego (Rz 10; 13,8-10).