Druga mowa Mojżesza do Izraela

Przekazane w Księdze Powtórzonego Prawa wyznanie wiary w jedynego Boga zdecydowanie pokazuje, że właściwa postawa wobec Boga nazywa się „miłość”: „Będziesz miłował PANA, twojego Boga, całym swoim sercem, całą swoją duszą i z całej swojej mocy” (Pwt 6,5). Tradycja żydowska tłumaczy, że miłość do Boga zakorzeniona jest głęboko w każdym człowieku. Stąd też należy ją z siebie wydobyć, w czym pomaga przykazanie, brzmiące jak obietnica: „Będziesz miłował PANA, twojego Boga”, gdyż zachęca każdego, by w szukanie Bożej bliskości zaangażował całe swoje serce, duszę i siły, wskazując tym samym, że trzeba posłużyć się wszystkim, co tylko pomaga być bliżej Boga. Słowa przekazane człowiekowi przez Boga powinny trwać w ludzkim sercu (Pwt 6,6), a to oznacza, że Boża nauka powinna zakorzenić się w ludzkim wnętrzu, ponieważ jest rzeczywistością zawsze aktualną, można powiedzieć, że słowo Boże jest zawsze dzisiejsze. W dalszej części tekst modlitwy „Słuchaj, Izraelu!” poleca przekazywać Boże przykazania następnym pokoleniom sumiennie i z pełnym zaangażowaniem, mówiąc o nich nieustannie i żyjąc nimi na co dzień, by w końcu stały się istotną częścią ludzkiego życia: „Wpoisz je swoim dzieciom i będziesz o nich mówił, przebywając w domu, idąc drogą, kładąc się spać i wstając ze snu” (Pwt 6,7). Rabini komentując polecenie, by ze słowami modlitwy, „Słuchaj, Izraelu!”, udawać się na spoczynek i od nich zaczynać następny dzień, wyjaśniają, że jest to przede wszystkim zachęta do nieustannego studiowania Biblii, natomiast modlitewne wersety odmawiane przed położeniem się do snu wyrażają ufność do Boga, a wypowiadane po przebudzeniu stają się doskonałym przygotowaniem do radosnego przeżywania posłuszeństwa Bogu w ciągu całego dnia.