Dzisiejsze spotkanie chcemy poświęcić uroczystości paschalnej – ostatniej uroczystości paschalnej, w której uczestniczył Jezus. Uroczystości w czasie której została ustanowiona Eucharystia, która stała się dla chrześcijan „Nową Paschą”.

W dwudziestym drugim rozdziale Ewangelii według św. Łukasza rozpoczyna się opis Męki Pańskiej. Długa droga Jezusa Chrystusa zbliża się do wypełnienia – męka, śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie.

Cały przekaz relacjonujący wydarzenia paschalne w Jerozolimie, wydarzenia procesu i męki Jezusa rozpoczyna się w Trzeciej Ewangelii od informacji chronologicznej. Św. Łukasz zapisze, iż zbliżało się Święto Przaśników zwane Paschą. Łukasz – nie do końca słusznie – utożsamił ze sobą dwa święta: Paschę oraz Święto Przaśników. W żydowskim kalendarzu liturgicznym te święta nakładały się na siebie, choć odnosiły się one do różnych wydarzeń z historii narodu wybranego. Na co dzień jednak utożsamiano ze sobą oba te święta[1].

Pascha była najważniejszym świętem w Izraelu. Część komentatorów uważa, iż święto Paschy było pierwotnie świętem pasterzy, zaś Święto Przaśników kananejskim świętem rolniczym. Inni wskazują, iż Pascha – według starożytnego zwyczaju nomadów – była ofiarą składaną dla uproszenia pomyślności dla trzody. Dzień tej ofiary był dniem świątecznym, w którym pasterze piekli mięso baranka na ogniu i jedli je z niekwaszonym chlebem[2]. Być może, jak chcą niektórzy, Izraelici przejęli ten zwyczaj i powiązali z wyjściem z Egiptu, nadając temu świętu szczególne znaczenie. Dla Izraelitów bowiem Pascha była w całym roku liturgicznym największym świętem (jednym z trzech: obok Pięćdziesiątnicy i Święta Namiotów), na które każdy Żyd udawał się do Jerozolimy[3].