Kim On dla mnie jest? Uciszenie burzy na jeziorze (Łk 8,22-25)

Niezwykła moc Bożego słowa objawia się gdy Jezus wskrzesza młodzieńca z Nain. Ewangelista zapisze, iż Jezus widząc dramat matki – wdowy, której zmarł jedyny syn, dotykając mar zatrzymuje cały kondukt pogrzebowy po czym mówi: „Młodzieńcze, tobie mówię, wstań” (Łk 7,14). Słowo Jezusa sprawia, iż zmarły wraca do życia.

Podobnie słowo Jezusa uwalnia opętanego w krainie Gergezeńczyków (Łk 8,26-39), słowem Jezus wskrzesza zmarłą dziewczynkę – córkę Jaira, przełożonego synagogi (Łk 8,54), uzdrawia epileptyka (Łk 9,42), czy też nie bacząc na szabat, uzdrawia w synagodze kobietę, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy, była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować (Łk 13,10-17). Jezus słowem uzdrawia niewidomego, który siedział przy trakcie niedaleko Jerycha i prosił: „Jezusie, Synu Dawida ulituj się nade mną” (Łk 18,39). Widząc wielką wiarę kaleki Jezus słowem sprawia, iż proszący przejrzał. Mistrz rzekł tylko: „Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła” (Łk 18,42. I jak podkreśli św. Łukasz: „natychmiast przejrzał” (Łk 18,43). Wszystko to Jezus sprawia słowem. Słowem, które ma niezwykłą moc. Każdy kto z wiarą przyjmuje słowa Jezusa otrzymuje Jego wsparcie.

Jednak słowo Jezusa nie tylko uzdrawiało ciało. To słowo nade wszystko przemieniało wnętrza ludzi. Uzdrawiając paralityka Jezus nade wszystko, widząc wiarę przychodzących do Niego, mówi: „człowieku, odpuszczone są ci twoje grzechy” (Łk 5,20). Widząc jednak zdziwienie pyta uczonych w Piśmie i faryzeuszów: „Cóż jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczone są ci twoje grzechy, czy powiedzieć Wstań i chodź?” (Łk 5,23). Widząc ich niedowierzanie i zgorszenie – uzdrawia sparaliżowanego. Uzdrowienie ciała, które następuje jest potwierdzeniem tego, co Mistrz z Nazaretu uczynił wcześniej – jest potwierdzeniem odpuszczenia grzechów.