Kim On dla mnie jest? Uciszenie burzy na jeziorze (Łk 8,22-25)

Szalejący wicher wywołał niepokój wśród uczniów, będących w środku burzy. Tymczasem pogrążonego w głębokim śnie Jezusa nie dotykało to wszystko. On z wielką ufnością oddał się Ojcu. Tak też powinni postępować Jego uczniowie. Powinni zaufać Ojcu, powinni zaufać Jemu. Małość i strach, bliskość wszelkich niebezpieczeństw, winny w prawdziwych uczniach Mistrza z Nazaretu budzić ufność. Pan jest z nami, choć nam wydaje się, że jest tak daleko, że opuścił nas, że śpi.

A przecież wyruszyli za Nim! Jeśli zaś wyruszyli, jeśli opuścili wszystko, jeśli byli gotowi zaryzykować całe życie, to powinni wiedzieć, że Ten, który ich powołał, wybawi ich, w jakichkolwiek niebezpieczeństwach by się znaleźli.

Paradoksalnie jednak można zapytać, skoro przyszli do Mistrza z wołaniem o ratunek, to dlaczego są: „małej wiary”? Przecież proszą Go o pomoc, przychodzą do Niego w chwili niebezpieczeństwa. Mała wiara wyraża się najprawdopodobniej w wołaniu pełnym przerażenia, w owym: „Giniemy!”. I właśnie dlatego Jezus pyta: „gdzież jest wasza wiara?” (Łk 8,25). Te karcące słowa Jezusa wydają się być ważniejsze od dokonanego cudu. Upomnienie jest punktem kulminacyjnym całego przekazu. Odnosi się do uczniów, do ich wiary. Wiary która jest słaba i niewystarczająca. Uczniowie zasłużyli na skarcenie, ponieważ przeżywają obawy, mając tak blisko Jezusa. Wiara zaś jest tym, co przezwycięża strach. Napomnienie Jezusa odnosi się także do tych, którzy uwierzyli w zmartwychwstałego Chrystusa, ale których wiara zaczyna się chwiać w obliczu konsekwencji tej wiary, w obliczu wzburzonego morza, niepewności na skutek prześladowań i ucisku.

A przecież Jezus jest Panem, Kyriosem. On, który tak samo jak przebacza grzechy i pokonuje wewnętrzny chaos, tak też zwycięża chaos kosmiczny i wybawia od śmierci. Otchłań nie może nic zrobić temu, który „wody morskie gromadzi jak w skórzanym worze, a głębiny umieszcza w zbiornikach” (Ps 33,7). Zło i śmierć nie mogą pokonać Chrystusa, choć w nie popada. Ale On wchodzi w nie jedynie po to, aby nas wybawić.