Przytoczony fragment wskazuje, że intencją wszelkich prób, jakich doświadczali Izraelici było skłonienie ich do pełniejszego posłuszeństwa Bogu, by dzięki temu mogli zrealizować w sposób pełny Boży plan życia. Chociaż Abraham nie wiedział, że został poddany próbie zdał ją doskonale, ponieważ był gotów zaufać Bogu w sposób wyjątkowy. Patriarcha wszedł w sytuację, na którą popatrzył z Bożej perspektywy: skoro zaufał Bogu, który dał mu wbrew ludzkiej logice syna, postanowił również teraz powierzyć się bezgranicznie Bogu, który poprosił go o oddanie tego dziecka, co z perspektywy człowieka wydawało się przekreślać spełnione już Boże obietnice odnośnie potomstwa. Wiara Abrahama w tym dramatycznym wydarzeniu została wyzwolona z czysto ludzkich ograniczeń. Wielkość zawierzenia patriarchy polegała na tym, że Abraham ufał Bogu w sytuacji, kiedy wydawało się, że wszystko ogarnia jakieś zło. Abraham wszedł w najgłębszą relację z Bogiem, kiedy ofiarował Mu największą miłość swojego życia – ukochanego Izaaka. Ponieważ tylko Bóg zasługuje na największą miłość, Abraham postanowił umrzeć dla swoich pragnień i marzeń, by doświadczyć, że życie ludzkie ma pełny sens tylko wtedy, gdy Bóg jest absolutnie pierwszy i najważniejszy dla człowieka. Kiedy tylko Abraham okazał zaufanie i bezwzględne posłuszeństwo Bożemu nakazowi Bóg dokonał pilnej interwencji, gdyż Jego wolą było, by Izaakowi zupełnie nic się nie stało: „Nie podnoś ręki na tego chłopca i nie czyń mu nic złego” (Rdz 22,12). Abraham, jako człowiek wiary, wiedział, że Bogu należy ufać bez stawiania jakichkolwiek warunków. Dlatego, że patriarcha ukochał Boga bardziej niż same Boże obietnice stał się ojcem w wierze dla licznego potomstwa, do którego należą wszyscy bezgranicznie ufający Bogu, nawet w sytuacjach, gdy po ludzku wydaje się, że Bóg przegrywa lub pozornie milczy, co wcale nie oznacza, że nie czuwa wtedy nad człowiekiem.