Abraham, który potrafił wierzyć wbrew oczywistości, mając nadzieję wbrew wszelkiej nadziei, jest biblijną figurą Ojca niebieskiego, który wydał swojego umiłowanego Syna – Jezusa Chrystusa – na śmierć za wszystkich ludzi. Stąd też ofiarowanie Izaaka przez Abrahama stanowi zapowiedź doskonałej ofiary Jezusa Chrystusa, który dobrowolnie złożył z siebie ofiarę (J 10,17-18). Tylko Jezus, który jest jedyny dobry i naprawdę niewinny może odpowiedzieć na zło dobrem. Dlatego też, podobnie jak Abraham, wszedł w posłuszeństwie swemu Ojcu w śmierć, przerywając wszystko to, co jest ogarnięte złem w życiu człowieka. Syn Boży dopełnił błogosławieństwo Abrahama, które dzięki paschalnej ofierze Chrystusa może dotrzeć do wszystkich ludzi, przemieniając śmierć w życie.

Droga wiary, jaką przebył Abraham, który ukochał Boga bardziej niż swego długo wyczekiwanego syna, niż same Boże obietnice, przynagla każdego wierzącego do postawienia sobie pytań o własną wiarę. Czy wystarczającym motywem mojej wiary w Boga jest sam fakt, że Bóg jest Bogiem, czyli kimś absolutnie najważniejszym w życiu, czy też wierzę w Boga, dlatego, że spełnia moje pragnienia? Czy jestem gotowy złożyć w ofierze swoje marzenia i pragnienia, by Bóg był pierwszy i najważniejszy w moim życiu? Jeśli tak to jesteśmy najszczęśliwszymi ludźmi, którzy tak bardzo kochają Boga, że oddają Mu bez lęku samych siebie w ofierze codziennego życia.