Rozpocznijmy zatem od hymnów.

Jest to szczególnie ważna rodzina psalmów. Warto nadmienić, że cały Psałterz w biblii hebrajskiej występuje pod nazwą tehillîm, co oznacza po hebrajsku "hymny, pieśni chwały"[4]. A więc tradycja hebrajska traktuje tę księgę jako w pierwszym rzędzie księgę hymnów, pieśni chwały oddawanej Jahwe.

W ten sposób chce nam wskazać na fundamentalną postawę modlitewną. To właśnie w hymnach odnajdujemy w najpełniejszym kształcie tę postawę. Wspomniany wcześniej Herman Gunkel stwierdził, że pośród innych psalmów to właśnie hymny wyrażają "potrzebę najgłębszą i najszlachetniejszą w każdej religii, jaką jest potrzeba uwielbiania w prochu Tego, który jest ponad nami".

Czystym przejawem tej postawy są wezwania, które odnajdujemy w hymnach Psałterza, jak choćby to z Psalmu 104: "Póki mego życia, chcę śpiewać Jahwe i grać mojemu Bogu, póki mi życia starczy. Będę radował się w Jahwe" (w.33-34). Oczywiście motywy tych uwielbieniowych wezwań są różne, dlatego też, biorąc pod uwagę to kryterium, dzieli się hymny na pewne podkategorie. Są to hymny o stworzeniu, tak zwane hymny Syjonu oraz hymny Króla Jahwe.