Ps 8 to, zdaje się, jeden z najczęściej przytaczanych i najlepiej znanych psalmów.

Tak, rzeczywiście jest tak dlatego, że to jest to jeden z najpiękniejszych tekstów biblijnych. Wychwala on wielkie Imię Boga, które objawia się w stworzeniu, a szczególnie w człowieku, który jest panem i królem całego stworzenia[5]. Jest swoistym komentarzem do poematu o stworzeniu z Rdz 1. Przytoczmy niektóre wersety: "O Panie, nasz Boże/ jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!/ Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło palców Twoich,/ księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził:/ czym jest człowiek, że o nim pamiętasz/ i czym syn człowieczy, że się nim zajmujesz?/ O Panie, nasz Panie, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!"

Jak widzimy, psalm ten jest hymnem chwały. Jak klamrą spięty jest wezwaniem pełnym zachwytu dla Boga stworzyciela: "O Panie, nasz Panie, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!", co odsłania najważniejszą intencję psalmisty. Duszę autora natchnionego wypełnia tu podwójne uczucie: jest to podziw dla Boga oraz radość z jego chwały. Psalmista woła: "Gdy patrzę na Twe niebo...".

Te uczucia podziwu i radości rodzą się z kontemplowania Bożej potęgi w niebie, pałacu Boga i siedzibie Jego dworu. Na tym tle człowiek jawi się jako istota bardzo mała. Dostrzeżenie tego dysonansu pomiędzy potęgą Boga, a małością człowieka jest jednak motywem do jeszcze intensywniejszego uwielbienia Stwórcy. Bóg bowiem nic nie znaczącego człowieka[6] wynosi i ustanawia królem i panem całego stworzenia. Ta rzeczywistość skłania psalmistę do niezwykłego wyznania wiary wyrażonego w hymnie na cześć Stwórcy.