Przejawem odwrócenia się od Boga jest kult bożków.

Jest cała gama grzechów, które piętnuje prorok, jednak rzeczywiście, najgorsze było to, że upadkowi moralnemu Izraela towarzyszy intensywny kult. I nie jest to czysty kult bożka Baala, ale jest to jakieś dziwne zmieszanie kultów. Mimo, że sanktuaria w Betel i Dan zakładane były jako sanktuaria Boga Jahwe, to bardzo szybko oddawano tam kult złotym cielcom i był to właściwie kult Baala, a nie Jahwe. Z tego powodu płonie gniew Boga: "Odrzucam cielca twojego, Samario, gniew mój się przeciw niemu zapala. Wykonał go rzemieślnik, lecz nie jest on bogiem; w kawałki się rozleci cielec samaryjski" (8,5-6). Prorok więc ukazuje cały kult jako bałwochwalstwo, zdrada Jahwe. Szerzej tę rzeczywistość z całymi jej skutkami przedstawia prorok w rozdziale 4,10-15: "Jeść będą, lecz się nie nasycą, będą uprawiać nierząd, lecz nie wzrosną w liczbę, bo opuścili Pana, by uprawiać nierząd. Wino i moszcz odbierają rozum. Lud mój zasięga rady u swojego drewna, a jego laska daje mu wyrocznię; bo go duch nierządu omamił - opuścili Boga swojego, aby cudzołożyć. Na szczytach gór składają ofiary, spalają kadzidła na wzgórzach, pod dębem, topolą i terebintem, bo dobrze się czują w ich cieniu. Dlatego wasze córki uprawiają nierząd, synowe wasze również cudzołożą. Czyż nie będę karał córek waszych za nierząd ani waszych synowych za cudzołóstwo? Lecz oni sami obcują też z nierządnicami, nawet ofiary składają z nierządnicami sakralnymi, i tak lud nierozumny dąży ku swej zgubie". Izraelici uprawiają więc kananejski kult, dokonują nawet praktyk wróżbiarskich i oddają się nierządowi sakralnemu. Wszystko to było zaprzeczeniem przymierza, czyli, jak mówi Ozeasz, tego małżeństwa, jakie Jahwe zawarł z narodem wybranym.