Jednak wierzyć – według w Ewangelii św. Marka – oznacza także mieć ufność, że Bóg za pośrednictwem Jezusa może i chce pomóc wszystkim potrzebującym (Mk 2,15; 5,34.36; 9,23-24.42; 10,52; 11,22.24). Wiara jest w tym wypadku antidotum na lęk. To zaś jest podstawą jakiegokolwiek uczucia religijnego. Taka wiara rodzi się wtedy, gdy moc nadnaturalna zaskakuje człowieka i zmusza go do podjęcia decyzji. Jezus uspokaja rozszalałe żywioły, gdy w uczniach zrodził się lęk (Mk 4,40). Do Jaira, któremu przekazano wiadomość o śmierci córki, Jezus powiedział: „Nie bój się, wierz tylko!” (Mk 5,36). Podobne zachęty kierował również do apostołów (Mk 6,50; 13,7; 16,6).

Przez wiarę uczeń „należy” do Chrystusa. Żadna wypowiedź Jezusa nie określa lepiej jej znaczenia niż logion: „Kto wam poda kubek wody do picia dlatego, że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody” (Mk 9,41).

Jezus sławił wiarę: „Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy” (Mk 9,23; por. Mk 2,5; 5,34; 10,52). „Miejcie wiarę w Boga! Zaprawdę, powiadam wam: Kto powie tej górze: «Podnieś się i rzuć się w morze!» a nie zwątpi w duszy, lecz wierzy, że spełni się to, co mówi, tak mu się stanie” (Mk 11,22-23).

Według Ewangelii św. Marka wierzyć, znaczy spotkać się z Jezusem i otworzyć się na zbawcze działanie Boga w Nim. Wiara jest przekonaniem, że Bóg jest zawsze blisko. Człowiek jest przekonany, że Bóg jest zawsze potężny, bogaty i łaskawy. Jest dla niego zawsze zbawczą mocą, o ile człowiek jest gotów zwrócić się do Niego oraz pozwolić obdarować siebie. Wiara jest darem Boga, ale dochodzi do niej także dzięki własnemu postanowieniu, dobrej woli i posiadanej zdolności. W ten sposób przechodzi od niewiary do wiary. Ojciec chorego chłopca (epileptyka) otwiera się na działanie Jezusa i woła: „Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu” (Mk 9,24).