Jakie jest znaczenie słowa wiara w Ewangelii św. Marka?

Św. Marek od początku do końca Ewangelii wykazuje, że Jezus głosi naukę o królestwie Bożym.  Z orędziem tym związane jest wezwanie do nawrócenia i wiary. Już na początku św. Marek wyraźnie zaznacza, że Jezus głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Tylko ten, kto spełni to wymaganie, będzie miał udział w zbawieniu, w królestwie Bożym.[6]

Z naszej zaś strony – jako odpowiedzi na orędzie o królestwie Bożym – Ewangelista domaga się najpierw wiary. Zwrot wierzyć w Ewangelię jest bez wątpienia zaczerpnięty z misyjnego języka pierwotnego Kościoła. W klasycznym języku greckim pisteuein – wierzyć znaczy uważać coś za prawdziwe lub komuś ufać (afirmować go, np. Boga).[7] Znalazło to wyraz w Ewangelii św. Marka.[8]

Zaangażowanie się po stronie Jezusa wymaga najpierw wiary. Ewangelista nie przeprowadza jednak spekulacji na jej temat, tak jak czyni to św. Paweł. Wieloznaczność terminu wiara w tej Ewangelii wskazuje, że autor dokładnie odtwarza spontaniczną reakcję uczniów podczas spotkań z Mistrzem. Nie stara się natomiast ukazać w sposób systematyczny jak ta wiara powinna się kształtować. Taki sposób jej ujęcia dowodzi, że św. Marek opisuje sytuację uczniów, którzy chodzili za Jezusem i spontanicznie reagowali na Jego słowa oraz czyny i odpowiedzieli na nie.

Wiara jest złączona z poznaniem Ewangelii (Mk 1,15). Jej przedmiotem jest Bóg sprawiający cuda, a jeszcze innym razem Jezus, przez którego objawiają się te niezwykłe dzieła, czyli Jego boska misja (por. Mk 11,31). Wiara prowadzi zatem do rozpoznania w Jezusie Mesjasza (Mk 15,32) a w zwodzicielach fałszerzy (Mk 13,21).