Natomiast aspekt pozytywny nawrócenia to zwrócenie się ku przyszłości i wybór właściwej drogi oraz całkowite zaangażowanie się w nowej sytuacji. W idei nawrócenia mieszczą się więc: a) decyzja całkowitego zwrócenia się do Boga (zaufanie Mu), a nie tylko zerwanie z grzechem; b) odpowiedź na wezwanie, czyli akceptacja możliwości zbawienia zaofiarowanego przez Boga.

Nawrócenie zatem to z jednej strony zerwanie z grzechem, a z drugiej realizacja nowego życia. Nie można więc sprowadzać je jedynie do aspektu negatywnego. Nie chodzi tylko o żal za grzechy i jego konsekwencje, ale przede wszystkim o wejście na właściwą drogę. To nie tylko zmiana myślenia, ale zwrócenie się człowieka do Boga.

Z nawróceniem złączona jest wiara. Nie chodzi w tym wypadku o to, że wiara jest czymś uzupełniającym w stosunku do nawrócenia. Nawrócenie i wiara są czymś jednym. Nawrócenie, do którego Jezus wzywa, zakłada równocześnie wiarę w Niego. Oznacza odrzucenie tego wszystkiego, co sprzeciwia się Bogu i suponuje zwrot ku Niemu i ku Jego świętej woli (Mk 3,35).

Wola Boża została wielokrotnie zaciemniona i zdeformowana przez uczonych w Piśmie (Mk 7,8-13); nie zrealizowano w pełni Prawa Mojżeszowego. Jezus nie odrzucał w zasadzie Prawa starotestamentalnego (Mk 10,19). Stale argumentował, odwołując się do Pisma Świętego (Mk 2,25-26; 4,12; 7,6-7; 9,12; 10,7-8; 11,17; 12,10-11.26.29-31.36), ale równocześnie wyjaśniał, jak należy rozumieć starotestamentalne zasady. W ten sposób ułatwiał zrozumienie woli Bożej, np. w sprawie szabatu (Mk 2,23-28; por. 3,1-5) czy rozwodu (Mk 10,3-9).

Co więcej, według św. Marka pełnić wolę Bożą oznacza zachować się w stosunku do Boga jak dziecko, które nic nie posiada; które nic nie może i które samo z siebie jest niczym (Mk 10,15). Takiej postawy nie mają faryzeusze, którzy uważają, że dzięki osobistemu wysiłkowi mogą zasłużyć na zbawienie (Mk 2,18). Zbawienie, będące darem, można zaprzepaścić, jak ilustruje to przypowieść o przewrotnych rolnikach (Mk 12,1-9). Nie stanie się tak jednak, jeżeli uczeń Jezusa zachowa w pełni przykazanie miłości Boga i bliźniego (Mk 7,8-13; 9,37.41), i przebaczy nawet swym wrogom (Mk 11,25).