Druga grupa tekstów kładzie szczególny nacisk na przyszłość i powszechność Bożego królestwa. Izraelici głęboko wierzyli, że przyjdzie godzina, w której panowanie Boga objawi się w pełnym blasku i obejmie cały świat.

Bóg bowiem jako Stwórca jest królem całego świata i Jego panowanie rozciągnie się w przyszłości na wszystkie narody. Prorocy zapowiadają nowy lud Boży ery mesjańskiej, którego zalążek stanowić będzie mała „reszta” dawnego Izraela.

Dokonuje się też tzw. spiritualizacja, czyli przejście w opisach od szczegółów i konkretów materialnych w sferę duchową (dobro i zło). W chwili najmniej oczekiwanej sam Bóg położy kres złu, utwierdzając na zawsze swoje panowanie (Ez 38-39; Za 14; Iz 19,16-25; 24-27).

Najwyraźniej ideę przyszłego królestwa wyraził autor Księgi Daniela: „W czasach tych królów Bóg nieba wzbudzi królestwo, które nigdy nie ulegnie zniszczeniu, a którego władza królewska nie będzie oddana żadnemu innemu narodowi. Zetrze i zniweczy ono wszystkie te królestwa, samo zaś będzie trwało na wieki” (Dn 2,44).