W przywołaniu motywu trzech dni można widzieć także nawiązanie do trzydniowej ciemności, która zapanowała nad Egiptem przed wyjściem Izraelitów z niewoli. Ciemność nad Egiptem nastała niespodziewanie: „Cały bowiem świat był zalany światłem i oddawał się pracy bez przeszkody: tylko nad nimi uciążliwa noc się rozpostarła” (Mdr 17,19). Ciemność ta skutecznie oddzielała jednych ludzi od innych (Mdr 17,3). Gdy przez trzy dni ciemność panowała nad Egiptem, wydawało się, że świat pogrążył się w złu. Trzydniowe przebywanie Chrystusa w grobie było również tryumfem ciemności i zła. Tryumf ten został przełamany o świcie trzeciego dnia wydarzeniem zmartwychwstania.

Zmartwychwstanie dokonało się  „zgodnie z Pismami” – choć Paweł nie podaje tekstów Starego Testamentu, które mówiłyby o zmartwychwstaniu Chrystusa. Jednak ciekawe odniesienie do zmartwychwstania w przekazach starotestamentalnych można znaleźć w tekście księgi proroka Ozeasza. Autor natchniony zachęcając do powrotu do Pana, który jest Bogiem sprawiedliwym, ale i miłosiernym, stwierdza, iż Pan: „Po dwu dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwignie i żyć będziemy w Jego obecności” Oz 6,2. Tekst ten w judaizmie interpretowano jako zapowiedź eschatologicznego zmartwychwstania umarłych. W Starym Testamencie i tradycji judaistycznej „trzeci dzień” rozumiano również jako moment interwencji Boga na korzyść swego ludu lub człowieka sprawiedliwego (np. Rdz 22,4; Wj 19,11.16; 2Krl 20,5-6.8; Iz 38,5-6).