Tajemnica ojcostwa Boga

Pierwszy biblijny opis stworzenia kończy się ustanowieniem szabatu. W jaki sposób to wydarzenie pozwala zgłębiać obraz Boga Stwórcy jako Ojca?

Szabat (hebr. šabbāt) to siódmy dzień tygodnia, który, zgodnie z pierwszym biblijnym opisem stworzenia, Bóg pobłogosławił i ustanowił go świętym, gdyż „tego dnia przestał pracować po tym, jak dokonał dzieła stworzenia” (Rdz 2,3). Rabini w swoich komentarzach podkreślają, że Bóg zadbał o to, by po ukończonej pracy nadeszła pora szabatowego odpoczynku dla człowieka. Żydowscy nauczyciele nauczają, że Bóg w szabat troszczy się o całego człowieka, a więc o jego ciało, by przywrócić mu utracone siły fizyczne, a także o duszę, by odnowić i powiększyć jej intelektualne zdolności. Odpoczynek Boga po stworzeniu świata przepełnia radość z tego, co zostało dokonane, a potwierdzeniem tego są słowa biblijnego narratora zanim jeszcze szabat został ustanowiony: „I widział Bóg, że wszystko, co stworzył, było bardzo dobre” (Rdz 1,31). Ten radosny ton wypływa z faktu, że Bóg sam ocenia swoje dzieło, uznając je za bardzo dobre, gdyż wszystko, co Stwórca powołał do istnienia czemuś służy; dlatego właśnie jest dobre (hebr. ṭôb), bo stworzone w określonym celu. Szabat odgrywa w dziele stworzenia fundamentalną rolę, gdyż dopełnia je, a jednocześnie, jako siódmy dzień stwórczego tygodnia, jest jego kresem. Szabat stał się czasem radości dla całego stworzenia, które wielbi Boga za wszystko, co powołał On do istnienia. Bóg wzywa człowieka, by naśladował Go w przeżywaniu tego świątecznego wypoczynku, a więc powstrzymywał się od normalnej pracy, co pozwoli mu cieszyć się owocami codziennego wysiłku, a także doskonalić się duchowo (Kpł 23,1-3). Ten integralny rozwój człowieka jest możliwy, gdy przyjmuje on ten Boży dar odpoczynku, by doświadczyć radości płynącej ze spotkania ze Stwórcą. Szabat jako czas intensywniejszego szukania bliskości z Bogiem jest bardzo potrzebny, ponieważ przypomina i jednocześnie przywołuje pierwotną harmonię stworzenia ze Stwórca, zanim zło i grzech wprowadziły w życie chaos i nieporządek. Można zatem powiedzieć, że dobrze przeżywany szabat pozwala w pewien sposób wracać do siódmego dnia stworzenia, by doświadczyć ojcowskiej bliskości Boga, która na nowo porządkuje i wyprowadza ludzkie życie z wszelkiego chaosu. Dla chrześcijan szabat znalazł swoje wypełnienie w niedzieli, pierwszym dniu tygodnia (Łk 24,1), gdyż wtedy, gdy tylko „minął szabat” (Mk 16,1) zmartwychwstał Jezus Chrystus, zapoczątkowując nowe stworzenie. W ten nowy szabat Bóg ukazał swoją wszechmoc, jako Stwórca życia, które już nie umiera, a dzięki temu stworzenie może urzeczywistniać w pełni stwórczy Boży plan.