Czy to oznacza, że w samym akcie stworzenia Bóg objawił swoje miłosierdzie?

W sposób wyjątkowo czytelny o ojcowskiej miłości Stwórcy do swojego stworzenia mówi Księga Mądrości: „Kochasz wszystko, co istnieje, nie brzydzisz się żadnym swoim dziełem, bo gdybyś miał nienawidzić któreś z nich, to byś go nie stworzył. Czy mogłoby coś trwać gdybyś tego nie chciał? Jakże coś by się ostało, gdybyś wciąż tego nie wzywał do istnienia? Troszczysz się o wszystko, gdyż wszystko należy do Ciebie, PANIE, miłośniku życia!” (Mdr 11,24-26). Stwórcze działanie Boga wyraża Jego miłość do wszystkiego, co stworzył i podtrzymuje w istnieniu (Mdr 11,26). Byty stworzone w wyniku samego aktu stworzenia przynależą do Boga (Mdr 11,26), którego Księga Mądrości nazywa „miłośnikiem życia” (Mdr 11,26). Ta przyjazna postawa Boga wobec życia najpełniej przejawia się w Jego miłosierdziu ofiarowanym grzesznikom, którym pragnie nieustannie przebaczać, proponując im nawrócenie, tak by mogli urzeczywistniać w pełni Jego plan życia: „Nad wszystkimi się litujesz, bo dla Ciebie wszystko jest możliwe, nie skupiasz wzroku na ich grzechach, by dać im możliwość nawrócenia” (Mdr 11,23). Starotestamentowa refleksja teologiczna nad miłosierdziem Boga objawiającym się w stwórczym dziele znajduje swoją kontynuację w przymierzu synajskim, poczynając od wyzwolenia narodu wybranego z egipskiej niewoli, o czym była już mowa na początku dzisiejszego wykładu. Ze stworzeniem oraz przymierzem integralnie jest związana tajemnica Bożego wybrania Izraela, którego protoplastą stał się patriarcha Abraham. Bóg wybrał Izraelitów kierując się miłością: „[Bóg] wybrał was, chociaż jesteście najmniejszym wśród narodów, ponieważ PAN was kocha i spełnia przysięgę, którą złożył waszym przodkom. PAN wyprowadził was z kraju, gdzie cierpieliście niewolę, spod władzy faraona, króla Egiptu” (Pwt 7,7-8). Ten ojcowski wybór kochającego Boga dotyczy także każdego człowieka. O głębokiej więzi dziecka z miłującym Bogiem Ojcem przypomina prorok Jeremiasz: „Umiłowałem cię odwieczną miłością, dlatego przyjaźnie przyciągnąłem cię do siebie” (Jr 31,3), natomiast w Księdze Izajasza można znaleźć wymowne zapewnienie o wiecznej miłości i wierności miłosiernego Boga: „Bo góry mogą przeminąć i wzgórza mogą się zachwiać, lecz moja łaskawość nie przeminie i moje przymierze pokoju się nie zachwieje! – mówi PAN, który obdarza cię miłością” (Iz 54,10). Akcentowana przez proroków bezwarunkowa Boża miłość i czułość (Jr 3,19; 31,20; Oz 11,1-3) służyła zobrazowaniu więzi łączących Boga z Izraelem (Oz 2), której fundamentem było miłosierdzie, większe niż grzech i niewierność wybranego narodu.

Starotestamentowe zapowiedzi dotyczące Bożego miłosierdzia, które najpełniej wyrażają ojcostwo Boga urzeczywistniają się w Jezusie Chrystusie. Poprzez przebaczenie i miłość Syn Boży objawił, że Bóg jest miłosiernym Ojcem. Sam Jezus w przeddzień swojej śmierci powiedział przecież do apostoła Filipa: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także Ojca” (J 14,9). Punktem kulminacyjnym objawienia miłosierdzia Boga dokonanego przez Jezusa była Jego męka i śmierć krzyżowa, dzięki której zgładził ludzki grzech oraz odniósł zwycięstwo nad jego skutkami, zwłaszcza śmiercią.