Apostołowie i Niewierny Tomasz (J 20,19-29)

Pan mój i Bóg mój

Konieczne było, by pierwsi uczniowie widzieli i rozpoznali Jezusa zmartwychwstałego. Było to konieczne, by mogli o Nim świadczyć. Tomasz należy do nich. Dlatego Pan ukazał mu się. Nie był jednak wtedy, gdy inni widzieli Jezusa. Stąd też jest podobny do nas. Jest wezwanych do widzenia poprzez świadectwo innych.

Osobiste spotkanie Tomasza z Chrystusem zmartwychwstałym przemienia go, tak iż dotykanie ran Jezusowych nie jest potrzebne. Słowa Jezusa skierowane do Tomasza, że chce się oprzeć tylko na sobie i swoich zmysłach nie oznacza krytyki znaków i potrzeby ukazywania się Zmartwychwstałego dla wiary, ale odnosi nas do wiary do świadectwa uczniów.

Słowa Tomasza „Pan mój i Bóg mój” (gr. ho Kyrios mou kai ho Theos mou; J 20,28) są wyznaniem wiary. Greckie Kyrios i Theos to przekład hebrajskich terminów odnoszonych tylko do Boga: JHWH, Alohim (zob. Ps 34,23): „Przebudź się, wystąp w obronie mego prawa, w mojej sprawie, mój Boże i Panie”. Tomasz zatem, a jego ustami wszyscy jego Didymos – bliźniacy, wyznają, iż Jezus jest Bogiem. Wyznaje, iż Jezus ma władzę Boga – jest stwórcą, Sądzią i Królem.

Dla Tomasza Jezus jest Panem „moim” i Bogiem „moim”. Jest odtąd Jego życiem. Zaimek dzierżawczy podkreśla związek uczuciowy: „mój miły jest mój, a ja jestem jego” (Pnp 2,6; 6,3; 7,11). W tej obustronnej przynależności miłości realizuje się plan Boga wobec człowieka.

Odpowiedzią Jezusa na wyznanie Tomasza jest błogosławieństwo: „błogosławieni, którzy nie widzieli a uwierzyli” (J 20,29). Nie jest to jednak napiętnowanie Tomasza. Nie jest to również wyrzut Jezusa, a jedynie wskazanie dla wszystkich takich jak Tomasz. Jezus wyraźnie mówi: Tomaszu uwierzyłeś dlatego, że mnie doświadczyłeś, bo spotkałeś się ze Mną. Uwierzyłeś, gdyż możesz teraz dotknąć moich ran. Jednak szczęśliwymi – błogosławionymi są wszyscy ci – wszyscy twoi bracia, wszyscy którzy przybędą do wspólnoty Kościoła, którzy nie widzieli, a uwierzyli świadectwu tych, którzy Mnie widzieli. Każdy kto uwierzy świadectwu Kościoła zostaje przez Jezusa  nazwany błogosławionym – szczęśliwym. Wiara Kościoła w aktualną obecność Pana opiera się na wierze uczniów, świadków ukazywania się paschalnego, i na Piśmie. Szczęściem ludzi Kościoła jest wiara. Wiara która prowadzi do głębokiego dotarcia, do wniknięcia w tajemnicę Jezusa.