Apostołowie i Niewierny Tomasz (J 20,19-29)
Celem medytacji jest zwrócenie uwagi na wiarę człowieka, która rodzi się z kontemplacji Chrystusa.
Komu odpuścicie…
Przekazanie Ducha Świętego łączy się nierozdzielnie z kolejnym zdaniem danym uczniom – odpuszczanie i zatrzymywanie grzechów (J 20,23). Jezus przekazuje władzę uczniom bez ograniczeń. Oni mają być sędziami. Będą sądzić, gdyż będzie nimi kierował Duch Święty, który wie, co kryje się w sercu człowieka i będzie pomagał uczniom w sądzeniu świata (J 16,8). Wszystko to ma dziać się we wspólnocie uczniów, we wspólnocie Kościoła.
Dla tych, którzy po chrzcie upadają w grzechu, Jezus Chrystus ustanowił sakrament pokuty, kiedy powiedział: Weźmijcie Ducha Świętego; którym odpuścicie grzechy będą im odpuszczone, a którym nie odpuścicie, będą im zatrzymane (J 20,22-23)[13].
Uczniowie sami z siebie nie mogą mu udzielić odpuszczenia grzechów. Czynią to mocą Ducha Świętego. Jednak konieczna jest także dyspozycja. Gdy człowiek trzyma się niewiary i grzechów, sam niejako odrzuca dar miłosierdzia Boga. Wspólnota Kościoła ma władzę orzekać, kiedy grzech jest odpuszczony, a kiedy zatrzymany w miarę tego, jak grzesznik przyjmuje przebaczenie lub je odrzuca. Także Jezus oświadcza faryzeuszom, że ich grzech trwa, gdy nie uznając Go, nie przyjmują przebaczenia (J 9,41). Wykazywanie grzechu jest aktem miłosierdzia, gdyż wskazuje grzesznikowi drogę wyjścia ze stanu grzechu. Stąd też zadaniem Ducha-Parakleta jest przekonywanie świata o grzechu (J 16, 8); wykazanie grzechu i jego poznanie jest podstawą zbawienia[14].
Bóg daje uczniom boską władzę przebaczania, jednakże to sam Bóg zawsze i sam przebacza. Jezus przypomina ważność przebaczania we wspólnocie. Ale jeżeli my nie przebaczamy, to trwamy jeszcze w naszym grzechu: nie żyjemy przebaczeniem Boga.
