Apostołowie i Niewierny Tomasz (J 20,19-29)

Duch Jezusa Chrystusa czyni nas zdolnymi do życia jako bracia zwyciężających zło dobrem (por. Rz 12,21). Dlatego misja uczniów polega na przebaczaniu grzechów. Przebaczenie wobec braci realizuje na ziemi miłość Ojca. Miłość Ojca żyje w nas, jeśli miłujemy braci[15]. A zatem dar odpuszczania grzechów łączy się także z naszym przebaczaniem żalów i przewinień. A zatem władza przebaczania grzechów łączy się z darem przebaczania – jest to władza zdążania ludzi oczyszczonych do źródła życia wiecznego, by jednocząc się z prawdziwym krzewem winnym, stanowili święty lud Boży w wierze i miłości (J 15,1-17).

Uczniowie zatem nie tylko mają wzywać ludzi do pokuty i przemiany, zwiastując im zbawienie w Jezusie Chrystusie. Uczniowie otrzymują władzę i obowiązek odpuszczania przewinień grzesznikom pokutującym, a tym, którzy nie podejmują pokuty, mogą grzechy zatrzymywać, to znaczy oświadczać, że trwając w grzechu wciąż są oddzieleni od Miłości. Przez swój grzech są w sytuacji odseparowania aż do momentu swojej naprawy relacji z Bogiem i swymi bliźnimi. Jest to władza o charakterze eklezjalnym, która daje autorytet i moc nie tylko dopuszczania do chrztu, lecz także do wybaczania przewinień wewnątrz wspólnoty uczniów lub do ich zatrzymywania.

Dlatego Apostoł Paweł pojmuje swoje apostolstwo jako „posługę jednania”. Albowiem „w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania” (2Kor 5,19). Dlatego też do wszystkich kieruje apel: „Pojednajcie się z Bogiem” (2Kor 5,20). „Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia” (2Kor 6,2).