Przypomina o tym Jezus w następującej wypowiedzi: „A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie cię za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt 5,44-45). Dzieci postępują jak ich ojciec. Kto chce być dzieckiem Boga, musi świadczyć dobroć jak jego niebieski Ojciec.

Ten temat rozwinie św. Mateusz w osiemnastym rozdziale. Wspomina Boga cztery razy (Mt 18,10.14.19.35). Ponieważ wolą Ojca jest, aby nikt z tych małych nie zginął (Mt 18,14), dlatego Jezus polecił Kościołowi na Nim budować życie duchowe. On zawsze strzeże małych oraz potrzebujących i troszczy się o nich. Przebacza grzechy każdemu, jeśli ten z serca odpuści swemu bratu. Szczególnie z przypowieści o nielitościwym dłużniku (Mt 18,21-35) wynika, że Bóg jest miarą postępowania członków wspólnoty – Kościoła: „Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was z serca nie przebaczy swemu bratu” (Mt 18,35). Całe życie Kościoła powinno być zwrócone ku Bogu jako celowi. On formuje życie wspólnoty. Jego władza nad Kościołem ujawnia się w miłości, przebaczeniu, ale i w karze. Taki obraz wewnętrznej struktury Kościoła i jego relacji do Boga zgodny jest z duchem i treścią całej Ewangelii, w której centrum znajduje się Ojciec niebieski.